Niemand de deur uit, maar is m'n fiets. Of zoals Dorus het vroeger in een sketch placht te zeggen : 'Niemand de deur, waar is men mes." Maar dit was iets helemaal anders. Onze Bram had een fietsje van Playmobiel van Els haar tante uit Oostende gekregen. Leuk dingetje, was er heel blij mee. Maar het was weg. Spoorloos, niet meer te vinden. En dat rond bedtijd, zij die kinderen van 4 jaar hebben, kunnen het zich wellicht levendig voorstellen, dan is het kermis. Hij was al heel moe, en dan zijn nieuw speelgoed niet meer vinden, niet te doen.
Alles afgezocht, van voor naar achter, het hele huis bijna op zijn kop gezet, niets te vinden. Zelfs in de vuilbakken gaan kijken, of het niet met het opruimen weggegooid was. Niet te vinden. En dus den Bram zonder fietsje gaan slapen. Maar ik kon het niet geloven dat die fiets weg was, dat kon er bij mij niet in, dus ikke blijven zoeken. En ja hoor, het kleinood is terecht, het lag in de bureau, onder de bureau, in een hoekje. Hoe die daar gekomen is ? Geen idee, maar dat doet er ook niet toe.
En dus ikke met de fiets naar boven, want dat had ik beloofd. Als ik hem nog vind, breng ik hem. Maar onze Bram was al lang naar dromenland vertrokken, die wist van geen fiets meer. Maar hij staat in zijn kast, kan hij hem morgenvroeg zien als hij wakker wordt. En is hij weer gelukkig.
Wat kan het leven toch moeilijk en vooral hard zijn, als je je fietsje niet meer terugvindt.
Blogje ',','
Geen opmerkingen:
Een reactie posten