Gisterenavond, tussen het schrijven aan mijn nieuw boek, het drinken van een goed glas wijn, het opeten van de overschot aan spaghetti en het denken door naar Vertical Limit gekeken. Keigoeie film. Over een reddingsactie op de K2. De tweede hoogste berg ter wereld, maar niet makkelijker dan de hoogste, integendeel.
Prachtige actie, keigoed geacteerd, en ongelooflijk prachtige beelden van de natuur. En nog knappe actrices ook
. Maar ik weet nu wel dat bergbeklimmen niets voor mij is. Ik zou het op die grote hoogte met mijn longen geen vijf minuten uithouden. Maar om naar te kijken, is het wel de moeite.
En ondertussen heb ik toch een heel stuk kunnen schrijven aan mijn nieuw verhaal. Ik snap het ook niet, maar op één of andere manier kan ik tegelijk schrijven en kijken. Al moet ik toegeven dat ik af en toe wel iets van de film mis, en soms eens moet terugbladeren om de draad van mijn verhaal op te pikken. Maar als ik alleen naar een film kijk, voel ik de drang om te schrijven. En als ik alleen schrijf, voel ik ook de drang om naar een film te kijken. En op deze manier kan ik beiden doen. Of het het verhaal ten goede komt, zullen we moeten afwachten, maar ik denk dat dat wel meevalt.
Blogje ',','
Geen opmerkingen:
Een reactie posten