Succes verviervoudigd
Of zelfs meer. Tegenover vorige zaterdag waar niemand een handtekening van mij wou, waren het er nu al vier. Niet te doen. Als dat zo verder gaat, word ik nog een grotere ster dan Van Rossem, Brusselmans, Lannoie en Aspe samen :-))))))
Was wel leuk. En de tijd ging snel. En morgen weer. Het went al ;-)

En daarna tijd voor de jaarlijkse grote mijmering, denken over de mensen die ons ontvallen zijn. Sommige al lang, sommigen nog maar net. Sommigen jong, sommigen oud, maar allemaal veel te vroeg. Het verlangen naar hen, het missen, het pijn voelen omdat we willen dat ze er terug zijn. We missen ze en het doet pijn, maar we moeten voort. Het leven is niet gemaakt om te treuren, maar makkelijk is het niet altijd om dat voor ogen te houden.
En weer veel bekende mensen uit mijn geboortedorp gezien, maar ook veel nieuwe gezichten. Vreemd hoe er elk jaar toch weer een boel nieuwe mensen opduiken in dat kleine dorp in 'de' Limburg. Of zijn het net altijd die mensen die dat jaar iemand verloren hebben, die naar de kerk en het kerkhof komen ? Wellicht wel. Is ook logisch.
Soms heel vers verdriet, soms al wat ouder, maar iemand die je lief had en die je ontvallen is, die vergeet je nooit meer. Tijd doet de pijn slijten, maar niet weggaan. Zoveel is zeker.
Enfin, life goes on, en the show must go on. Niet te veel tijd om stil te blijven staan, we moeten verder. Tot volgend jaar (al wacht ik niet tot dan om nog eens aan mijn geliefde overledenen te denken...)
Blogje ',','