Old time friends
Vanmiddag nog eens op bezoek geweest bij oude studievrienden. Koen en Gaby, in het diepe hart van Limburg, in Neerglabbeek. En Wim en Els en hun kroost waren er ook. Het was leuk. Heel leuk. Veel gekletst over vroeger en nu, en zoals dat hoort bij koppels met kinderen heel veel over de kinders gekletst. Hoe doen ze het in school ? Gaan ze graag ? Zijn ze al droog ? Eten ze goed ? Slapen ze goed ? Spelen ze goed samen ? enz. enz.
Maar gelukkig ook over andere dingen. Al valt het mij altijd op dat als het onderwerp van de kinders afgaat het allemaal een beetje stroever loopt. Och, zal wel normaal zijn zeker ? Of ben ik dat die te veel nadenk over die dingen ? En ook eens over iets anders - zoals mijn boek ... - wil praten ? Och, zal wel aan mij liggen. Misschien ben ik toch niet de doorsnee gesettelde dertiger zoals de anderen, maar ben en blijf ik een dromer. Zal wel zoiets zijn.
In elk geval, het was heel leuk, heel lekker en de volgende keer komen ze naar Heultje. Ik denk dat we nu al moeten beginnen plannen, want vooraleer we de agenda's op elkaar afgestemd krijgen, zijn we zeker al een jaar verder.
En de kinders, die hebben zeer leuk samen gespeeld. Met zes waren ze, niet te ver uit elkaar, ze hebben zich allemaal heel goed geamuseerd. En dat is ook leuk.
Kortom, voor zij die het nog niet doorhadden, het was leuk.
Blogje ',','
zondag, november 30, 2003
Alles kan beter
Alles kan beter
Net de beste filmpkes van Alles kan beter (via Kluifje) nog eens allemaal aan het bekijken. Dat was toch nogal eens een programma. Zo maken ze ze niet meer. Om je kreupel te lachen.
Den Mark kan op een onovertroffen manier, met een glad uitgestreken gezicht de meest hylarische en grappige toestanden en gekke zinsconstructies vertellen en aan elkaar breien, waar elk ander van onder de tafel zou liggen, maar niet hij. Hij blijft er stoicijns kalm onder, wat al een stuk van het grappige effect is.
En natuurlijk Rob en Guy, die niet echt voor Mark moeten onderdoen. Ik heb heimwee naar die tijd, dat waren nog eens programma's. Ik ga die filmpkes nog eens een paar keer bekijken, uit nostalgie ;-)
Blogje ',','
Net de beste filmpkes van Alles kan beter (via Kluifje) nog eens allemaal aan het bekijken. Dat was toch nogal eens een programma. Zo maken ze ze niet meer. Om je kreupel te lachen.
Den Mark kan op een onovertroffen manier, met een glad uitgestreken gezicht de meest hylarische en grappige toestanden en gekke zinsconstructies vertellen en aan elkaar breien, waar elk ander van onder de tafel zou liggen, maar niet hij. Hij blijft er stoicijns kalm onder, wat al een stuk van het grappige effect is.
En natuurlijk Rob en Guy, die niet echt voor Mark moeten onderdoen. Ik heb heimwee naar die tijd, dat waren nog eens programma's. Ik ga die filmpkes nog eens een paar keer bekijken, uit nostalgie ;-)
Blogje ',','
Vertical Limit
Vertical Limit
Gisterenavond, tussen het schrijven aan mijn nieuw boek, het drinken van een goed glas wijn, het opeten van de overschot aan spaghetti en het denken door naar Vertical Limit gekeken. Keigoeie film. Over een reddingsactie op de K2. De tweede hoogste berg ter wereld, maar niet makkelijker dan de hoogste, integendeel.
Prachtige actie, keigoed geacteerd, en ongelooflijk prachtige beelden van de natuur. En nog knappe actrices ook
. Maar ik weet nu wel dat bergbeklimmen niets voor mij is. Ik zou het op die grote hoogte met mijn longen geen vijf minuten uithouden. Maar om naar te kijken, is het wel de moeite.
En ondertussen heb ik toch een heel stuk kunnen schrijven aan mijn nieuw verhaal. Ik snap het ook niet, maar op één of andere manier kan ik tegelijk schrijven en kijken. Al moet ik toegeven dat ik af en toe wel iets van de film mis, en soms eens moet terugbladeren om de draad van mijn verhaal op te pikken. Maar als ik alleen naar een film kijk, voel ik de drang om te schrijven. En als ik alleen schrijf, voel ik ook de drang om naar een film te kijken. En op deze manier kan ik beiden doen. Of het het verhaal ten goede komt, zullen we moeten afwachten, maar ik denk dat dat wel meevalt.
Blogje ',','
Gisterenavond, tussen het schrijven aan mijn nieuw boek, het drinken van een goed glas wijn, het opeten van de overschot aan spaghetti en het denken door naar Vertical Limit gekeken. Keigoeie film. Over een reddingsactie op de K2. De tweede hoogste berg ter wereld, maar niet makkelijker dan de hoogste, integendeel.
Prachtige actie, keigoed geacteerd, en ongelooflijk prachtige beelden van de natuur. En nog knappe actrices ook
. Maar ik weet nu wel dat bergbeklimmen niets voor mij is. Ik zou het op die grote hoogte met mijn longen geen vijf minuten uithouden. Maar om naar te kijken, is het wel de moeite.
En ondertussen heb ik toch een heel stuk kunnen schrijven aan mijn nieuw verhaal. Ik snap het ook niet, maar op één of andere manier kan ik tegelijk schrijven en kijken. Al moet ik toegeven dat ik af en toe wel iets van de film mis, en soms eens moet terugbladeren om de draad van mijn verhaal op te pikken. Maar als ik alleen naar een film kijk, voel ik de drang om te schrijven. En als ik alleen schrijf, voel ik ook de drang om naar een film te kijken. En op deze manier kan ik beiden doen. Of het het verhaal ten goede komt, zullen we moeten afwachten, maar ik denk dat dat wel meevalt.
Blogje ',','
zaterdag, november 29, 2003
Een positieve noot om de dag te eindigen
Een positieve noot om de dag te eindigen
Heb vandaag in de Standaard een kalender voor 2004 gekocht. Doe dat normaal gezien niet, maar deze vond ik gewoon leuk. 'Murphy's Law 2004'
En er stond een leuke op 14/2 : Valentijn voor zij die het niet mochten weten.
De wet van de ongelukkige liefde : Het is in de liefde al net zoals bij het telefoneren : vaak is de wederhelft niet te bereiken, soms ben je verkeerd verbonden en bij een andere gelegenheid zit er een derde op jouw lijn _
Cool, zit heel veel waarheid in.
En bij deze stop ik er voor vandaag mee. Genoeg geblogd. Ga nog wat zappen of schrijven, weet het nog niet. Heb het rijk voor mij alleen (op die kleine, slapende deugniet boven na, die aan het dromen is van alle spellekes die hij vandaag in het bos gespeeld heeft), dus doe ik wat ik wil
Blogje ',','
Heb vandaag in de Standaard een kalender voor 2004 gekocht. Doe dat normaal gezien niet, maar deze vond ik gewoon leuk. 'Murphy's Law 2004'
En er stond een leuke op 14/2 : Valentijn voor zij die het niet mochten weten.
De wet van de ongelukkige liefde : Het is in de liefde al net zoals bij het telefoneren : vaak is de wederhelft niet te bereiken, soms ben je verkeerd verbonden en bij een andere gelegenheid zit er een derde op jouw lijn _
Cool, zit heel veel waarheid in.
En bij deze stop ik er voor vandaag mee. Genoeg geblogd. Ga nog wat zappen of schrijven, weet het nog niet. Heb het rijk voor mij alleen (op die kleine, slapende deugniet boven na, die aan het dromen is van alle spellekes die hij vandaag in het bos gespeeld heeft), dus doe ik wat ik wil
Blogje ',','
46664
46664
Ik was het nog bijna vergeten, maar het was vanavond het 46664 concert tegen AIDS in Zuid-Afrika. Gelukkig nog net op tijd in het Queen Fan Club mag gelezen dat dit nu was. Dan online geprobeerd de streaming te openen, maar dat ging natuurlijk niet (Tiscali hé) en dan op TV gezocht. Na lang zoeken het eindelijk op CNN gevonden, en het was echt de moeite. Is nog bezig trouwens, maar net op het ogenblik dat mijn favoriete band (Queen) het podium betrad, vonden ze het nodig om reclame te geven. Grrrrrrrrrrrrrrrrr
Enfin, heb toch de speech van Nelson Mandela gezien. Een kranige man. Hij ging wel moeilijk, maar zijn stem was nog krachtiger dan van vele jonge mannen. Zijn boodschap was ook krachtig.
In Zuid-Afrika heeft 25% van de bevolking AIDS. 25%. Vijfentwintig. En er zijn streken in Afrika waar het nog erger is. Kan je je dat voorstellen ? Ik niet. In België : 2.500.000 mensen met AIDS (of HIV). In Westel : 5.000 mensen. Op Scarlet : 63 mensen. Dat zijn toch getallen waar je van gaat duizelen ? Ik ken persoonlijk niemand met AIDS of HIV, maar als die cijfers hier zouden geëxtrapoleerd worden, dan zou iedereen er een boel kennen. Vreselijk gewoon.
Als je daar bij blijft stilstaan, word je echt wel stil. Ikke toch. Ik zal proberen mijn steentje bij te dragen, hoe klein ook, ik hoop dat het iets uithaalt. Want het zal nodig zijn. Op deze manier zal de overbevolking wel opgelost geraken, maar dat is geen oplossing, geen menselijke in elk geval, en dat mag niet, dat kan niet.
Maandag is het ook Wereld AIDS dag. Laat ons allemaal er aan denken en er iets aan doen. Misschien komt het dan nog wel in orde.
Blogje ',','
Ik was het nog bijna vergeten, maar het was vanavond het 46664 concert tegen AIDS in Zuid-Afrika. Gelukkig nog net op tijd in het Queen Fan Club mag gelezen dat dit nu was. Dan online geprobeerd de streaming te openen, maar dat ging natuurlijk niet (Tiscali hé) en dan op TV gezocht. Na lang zoeken het eindelijk op CNN gevonden, en het was echt de moeite. Is nog bezig trouwens, maar net op het ogenblik dat mijn favoriete band (Queen) het podium betrad, vonden ze het nodig om reclame te geven. Grrrrrrrrrrrrrrrrr
Enfin, heb toch de speech van Nelson Mandela gezien. Een kranige man. Hij ging wel moeilijk, maar zijn stem was nog krachtiger dan van vele jonge mannen. Zijn boodschap was ook krachtig.
In Zuid-Afrika heeft 25% van de bevolking AIDS. 25%. Vijfentwintig. En er zijn streken in Afrika waar het nog erger is. Kan je je dat voorstellen ? Ik niet. In België : 2.500.000 mensen met AIDS (of HIV). In Westel : 5.000 mensen. Op Scarlet : 63 mensen. Dat zijn toch getallen waar je van gaat duizelen ? Ik ken persoonlijk niemand met AIDS of HIV, maar als die cijfers hier zouden geëxtrapoleerd worden, dan zou iedereen er een boel kennen. Vreselijk gewoon.
Als je daar bij blijft stilstaan, word je echt wel stil. Ikke toch. Ik zal proberen mijn steentje bij te dragen, hoe klein ook, ik hoop dat het iets uithaalt. Want het zal nodig zijn. Op deze manier zal de overbevolking wel opgelost geraken, maar dat is geen oplossing, geen menselijke in elk geval, en dat mag niet, dat kan niet.
Maandag is het ook Wereld AIDS dag. Laat ons allemaal er aan denken en er iets aan doen. Misschien komt het dan nog wel in orde.
Blogje ',','
Briachons
Briachons
Toen ik straks in bad aan het mijmeren was (over heel veel dingen, waar ik hier zeker niet over ga uitwijden...) dacht ik ineens terug aan Briachons. Een man die een tijdje geleden van 'het net gevallen is'. Ik heb hem spijtig genoeg nooit gekend, maar wat ik allemaal gelezen heb toen hij ontnet is, heeft mij ten zeerste gepakt.
In zijn laatste post schreef hij het volgende :
'Als ik straks van het net val, zou je mij herinneren?
of zou je niet eens merken dat ik ontnet ben?'
Niemand heeft er op dat ogenblik bij stilgestaan wat dit wilde zeggen, maar een paar dagen later werd het pijnlijk duidelijk. Het geeft aan hoe eenzaam een mens kan zijn, ook al heeft hij veel virtuele contacten. Het doet je nadenken, denken over de zin en onzin van heel veel dingen. Over hoe je je over sommige dingen kan opwinden die het eigenlijk niet waard zijn. Hoe waarden als vriendschap en liefde veel belangrijker zijn dan eender wat. Dan eender wat....
Blogje ',','
Toen ik straks in bad aan het mijmeren was (over heel veel dingen, waar ik hier zeker niet over ga uitwijden...) dacht ik ineens terug aan Briachons. Een man die een tijdje geleden van 'het net gevallen is'. Ik heb hem spijtig genoeg nooit gekend, maar wat ik allemaal gelezen heb toen hij ontnet is, heeft mij ten zeerste gepakt.
In zijn laatste post schreef hij het volgende :
'Als ik straks van het net val, zou je mij herinneren?
of zou je niet eens merken dat ik ontnet ben?'
Niemand heeft er op dat ogenblik bij stilgestaan wat dit wilde zeggen, maar een paar dagen later werd het pijnlijk duidelijk. Het geeft aan hoe eenzaam een mens kan zijn, ook al heeft hij veel virtuele contacten. Het doet je nadenken, denken over de zin en onzin van heel veel dingen. Over hoe je je over sommige dingen kan opwinden die het eigenlijk niet waard zijn. Hoe waarden als vriendschap en liefde veel belangrijker zijn dan eender wat. Dan eender wat....
Blogje ',','
De jacht is open...
De jacht is open...
Het is weer het seizoen. Sinterklaas en eindejaar nadert en dus trekken de mensen er op uit om cadeautjes te kopen. En wij dus ook. Maar eerst moesten we onze Bram gaan afzetten aan de Beeltjes (een groot bos in Westel, vertrekkend aan het kasteel/gemeentehuis en lopend tot aan het Boswachtershuis, een grote jeugdherberg) voor het verjaardagsfeestje van de Jan. Daar had hij natuurlijk wel zin in, want toen we nog even met de andere ouders stonden te praten, kwam hij al roepen dat we moesten vertrekken.
En wij dus weg, eerst naar Foto Karel, om mijn vervangtoestel te gaan halen. Er zijn geen onderdelen bij Canon om mijnen Digital Ixus II te herstellen en dus kreeg ik tijdterwijle (een aan deze kanten zeer bekend woord) een ander toestel. Een Fujifilm Finepix S304. Een nieuw toestel verdorie. Met 3,2 megapixels (zoals het mijne), maar met 6 (jazeker 6) keer optische zoom. Nice, very nice. Ik zit volgende week twee dagen in Ierland en daar had ik toch graag een paar foto's getrokken. Als ik de kans krijg om de omgeving te bestuderen, want het programma zit nogal vol, maar ik ga toch proberen.
Ik kreeg er zelfs een spiksplinternieuwe batterijlader en twee sets batterijen bij. Als dat geen service is, dan weet ik het niet meer. Natuurlijk zou ik graag mijn toestel terug krijgen, maar dit is toch wel een zeer mooie geste, niet. Dus : allen naar Foto Karel in Westerlo.
En daarna verder naar Herentals, op zoek naar de CD van Eurosong for Kids, die ik eerder deze week in Vilvoorde niet gevonden had wegens uitverkocht. Maar in Hčrtals was hij wel. En in de Standaard hadden ze ook de boeken die we zochten, samen met een Murphy's law kalender voor 2004. Heb al eens gespiekt en staan heel wat leuke dingen in.
En ja, mijn boek lag er nog altijd. Maar er zijn al bijbestellingen, dus da's goed hé.
Na Hčrtals, naar Herenthout, het oudste stoetersdorp van België. Naar Bulckens-Beirinckx, een zeer grote en zeer mooie bloemenzaak, met heel speciale dingetjes altijd. Waar wij veel inspiratie opdoen, maar ik denk dat zij ook van ons jatten
En zo liep de dag verder, den Bram gaan halen, nog verder inkopen doen, een beetje opruimen, een beetje kuisen, een beetje .... Kortom een gewone, doordejaarse, maar naar het eindejaar toegaande zaterdag.
Blogje ',','
Het is weer het seizoen. Sinterklaas en eindejaar nadert en dus trekken de mensen er op uit om cadeautjes te kopen. En wij dus ook. Maar eerst moesten we onze Bram gaan afzetten aan de Beeltjes (een groot bos in Westel, vertrekkend aan het kasteel/gemeentehuis en lopend tot aan het Boswachtershuis, een grote jeugdherberg) voor het verjaardagsfeestje van de Jan. Daar had hij natuurlijk wel zin in, want toen we nog even met de andere ouders stonden te praten, kwam hij al roepen dat we moesten vertrekken.
En wij dus weg, eerst naar Foto Karel, om mijn vervangtoestel te gaan halen. Er zijn geen onderdelen bij Canon om mijnen Digital Ixus II te herstellen en dus kreeg ik tijdterwijle (een aan deze kanten zeer bekend woord
) een ander toestel. Een Fujifilm Finepix S304. Een nieuw toestel verdorie. Met 3,2 megapixels (zoals het mijne), maar met 6 (jazeker 6) keer optische zoom. Nice, very nice. Ik zit volgende week twee dagen in Ierland en daar had ik toch graag een paar foto's getrokken. Als ik de kans krijg om de omgeving te bestuderen, want het programma zit nogal vol, maar ik ga toch proberen.
Ik kreeg er zelfs een spiksplinternieuwe batterijlader en twee sets batterijen bij. Als dat geen service is, dan weet ik het niet meer. Natuurlijk zou ik graag mijn toestel terug krijgen, maar dit is toch wel een zeer mooie geste, niet. Dus : allen naar Foto Karel in Westerlo.
En daarna verder naar Herentals, op zoek naar de CD van Eurosong for Kids, die ik eerder deze week in Vilvoorde niet gevonden had wegens uitverkocht. Maar in Hčrtals was hij wel. En in de Standaard hadden ze ook de boeken die we zochten, samen met een Murphy's law kalender voor 2004. Heb al eens gespiekt en staan heel wat leuke dingen in.
En ja, mijn boek lag er nog altijd. Maar er zijn al bijbestellingen, dus da's goed hé.
Na Hčrtals, naar Herenthout, het oudste stoetersdorp van België. Naar Bulckens-Beirinckx, een zeer grote en zeer mooie bloemenzaak, met heel speciale dingetjes altijd. Waar wij veel inspiratie opdoen, maar ik denk dat zij ook van ons jatten
En zo liep de dag verder, den Bram gaan halen, nog verder inkopen doen, een beetje opruimen, een beetje kuisen, een beetje .... Kortom een gewone, doordejaarse, maar naar het eindejaar toegaande zaterdag.
Blogje ',','
Houston, we have a problem
Houston, we have a problem
Dat is zowat het minste wat je in Apollo 13 kon zeggen. Blijf het nog altijd een goede film vinden, al heb ik hem al een paar keer gezien. Spannend en ontroerend tot het einde. Goed gemaakt. Dat moet in die tijd (ik was toen 1,5 jaar, herinner er mij niet echt veel meer van) een behoorlijke bom geweest zijn. Nu zou dat allemaal veel minder zijn en zou CNN voorzekers een cameraploeg en enkele reporters aan boord van het ruimteschip hebben om liveverslaggeving te doen (ze zouden wellicht op voorhand al weten wanneer er een defect zou optreden), maar in die tijd, meer dan 30 jaar geleden, moet het toch wel anders geweest zijn. Enfin, ik heb het dus niet actief meegemaakt, maar blijf het wel spannend vinden.
Net zoals Pretty Woman trouwens. Iets minder spannend, maar nog altijd een goede film uit het romantische komedie genre. Zoals ondertussen wel geweten, één van mijn favoriete genres. Blijf Julia Roberts een ongelooflijke vrouw vinden. Ze heeft - buiten haar knappe verschijning natuurlijk - ook iets kwetsbaars, iets sympathieks. En dat vind ik toch altijd heel belangrijk in mensen. Ze mogen zo knap zijn als ze willen, als ze niet menselijk zijn, zegt me dat niets. Allez, niets is in sommige gevallen wel veel gezegd.
En by the way, vandaag nog mijn uitgever gezien. Hij heeft deel II (aka Deel II) van de Meriumbe trilogie gelezen en hij vond het goed. Neen, hij vond het heel goed. In één ruk uitgelezen. Eigenlijk veel beter van deel I (aka Deel III). Eigenlijk had dit eerst moeten uitgegeven worden, maar ja, het is nu eenmaal zo. Maar aangezien bijna iedereen die deel I (aka Deel III) gelezen heeft het ook goed vond, moet dat bij deel II (aka Deel II) zeker het geval zijn. Dat belooft nog.
En begin volgende week zou er nog een recensie moeten binnenkomen. Ik ben zeer benieuwd. Dat soort toestanden stimuleert mij wel om verder te schrijven.
En dus heb ik vanavond nog maar een Vlaams Filmpke afgemaakt. Iets heel anders dan de vorige twee deze keer. Geen spannend verhaal of fantasie achtige toestanden, maar een verhaal over een jongen wiens ouders gescheiden zijn en hoe hij aankijkt tegen de nieuwe vriend van zijn moeder en hoe hij de scheiding van zijn ouders verwerkt. Ik vind het persoonlijk niet slecht (wat ik niet altijd van al wat ik schrijf vind hoor), maar ik wacht op feedback van een paar gepriviligeerde lezers vooraleer ik het naar Averbode stuur.
Zo zie je maar, het kan in een klein hoekje zitten. Op de boekenbeurs sprak John Vermeulen mij hierover, dat ze nog schrijvers zoeken, en voila, ik heb er al drie geschreven. En een stukje van een vierde.
En als het lukt, ga ik morgen verder aan mijn nieuwe volledige boek. Of deel III (aka Deel I), maar dat denk ik niet. Eerst dit nieuwe boek en dan deel III (aka Deel I). Tijd genoeg daarvoor. Al duurt het 20 jaar.
Stephen King is ook al zo'n twintig jaar aan de Donkere Toren serie bezig. Ben trouwens in deel 5 (aka Deel 5), Wolven van de Calla begonnen en het zit goed. Den King heeft er weer vanalles bijgehaald, maar het zit goed. Ik vind het altijd prachtig hoe hij er in slaagt om figuren uit andere boeken in deze verhalen te verwerken, zonder ongeloofwaardig over te komen. Dat kan alleen de meester himself. Mijn grote voorbeeld. Als ik ooit eens een serie als de Donkere Toren zou kunnen schrijven, dat zou fantastisch zijn.
Maar voorlopig zal het bij de Meriumbe serie blijven. Eveneens zeer goed (ahum ahum), maar toch van een ander niveau (lager dus). Maar ja, wat wil je, ik begin nog maar pas hé, den King is al kweniehoelang bezig.
Wacht maar binnen 20 jaar ...
Blogje ',','
Dat is zowat het minste wat je in Apollo 13 kon zeggen. Blijf het nog altijd een goede film vinden, al heb ik hem al een paar keer gezien. Spannend en ontroerend tot het einde. Goed gemaakt. Dat moet in die tijd (ik was toen 1,5 jaar, herinner er mij niet echt veel meer van) een behoorlijke bom geweest zijn. Nu zou dat allemaal veel minder zijn en zou CNN voorzekers een cameraploeg en enkele reporters aan boord van het ruimteschip hebben om liveverslaggeving te doen (ze zouden wellicht op voorhand al weten wanneer er een defect zou optreden), maar in die tijd, meer dan 30 jaar geleden, moet het toch wel anders geweest zijn. Enfin, ik heb het dus niet actief meegemaakt, maar blijf het wel spannend vinden.
Net zoals Pretty Woman trouwens. Iets minder spannend, maar nog altijd een goede film uit het romantische komedie genre. Zoals ondertussen wel geweten, één van mijn favoriete genres. Blijf Julia Roberts een ongelooflijke vrouw vinden. Ze heeft - buiten haar knappe verschijning natuurlijk - ook iets kwetsbaars, iets sympathieks. En dat vind ik toch altijd heel belangrijk in mensen. Ze mogen zo knap zijn als ze willen, als ze niet menselijk zijn, zegt me dat niets. Allez, niets is in sommige gevallen wel veel gezegd.
En by the way, vandaag nog mijn uitgever gezien. Hij heeft deel II (aka Deel II) van de Meriumbe trilogie gelezen en hij vond het goed. Neen, hij vond het heel goed. In één ruk uitgelezen. Eigenlijk veel beter van deel I (aka Deel III). Eigenlijk had dit eerst moeten uitgegeven worden, maar ja, het is nu eenmaal zo. Maar aangezien bijna iedereen die deel I (aka Deel III) gelezen heeft het ook goed vond, moet dat bij deel II (aka Deel II) zeker het geval zijn. Dat belooft nog.
En begin volgende week zou er nog een recensie moeten binnenkomen. Ik ben zeer benieuwd. Dat soort toestanden stimuleert mij wel om verder te schrijven.
En dus heb ik vanavond nog maar een Vlaams Filmpke afgemaakt. Iets heel anders dan de vorige twee deze keer. Geen spannend verhaal of fantasie achtige toestanden, maar een verhaal over een jongen wiens ouders gescheiden zijn en hoe hij aankijkt tegen de nieuwe vriend van zijn moeder en hoe hij de scheiding van zijn ouders verwerkt. Ik vind het persoonlijk niet slecht (wat ik niet altijd van al wat ik schrijf vind hoor), maar ik wacht op feedback van een paar gepriviligeerde lezers vooraleer ik het naar Averbode stuur.
Zo zie je maar, het kan in een klein hoekje zitten. Op de boekenbeurs sprak John Vermeulen mij hierover, dat ze nog schrijvers zoeken, en voila, ik heb er al drie geschreven. En een stukje van een vierde.
En als het lukt, ga ik morgen verder aan mijn nieuwe volledige boek. Of deel III (aka Deel I), maar dat denk ik niet. Eerst dit nieuwe boek en dan deel III (aka Deel I). Tijd genoeg daarvoor. Al duurt het 20 jaar.
Stephen King is ook al zo'n twintig jaar aan de Donkere Toren serie bezig. Ben trouwens in deel 5 (aka Deel 5), Wolven van de Calla begonnen en het zit goed. Den King heeft er weer vanalles bijgehaald, maar het zit goed. Ik vind het altijd prachtig hoe hij er in slaagt om figuren uit andere boeken in deze verhalen te verwerken, zonder ongeloofwaardig over te komen. Dat kan alleen de meester himself. Mijn grote voorbeeld. Als ik ooit eens een serie als de Donkere Toren zou kunnen schrijven, dat zou fantastisch zijn.
Maar voorlopig zal het bij de Meriumbe serie blijven. Eveneens zeer goed (ahum ahum), maar toch van een ander niveau (lager dus). Maar ja, wat wil je, ik begin nog maar pas hé, den King is al kweniehoelang bezig.
Wacht maar binnen 20 jaar ...
Blogje ',','
vrijdag, november 28, 2003
Papa, je bent net een egeltje
Papa, je bent net een egeltje
Komende van onze Bram zal ik dat maar als een compliment opvatten zeker ? Hij heeft ook duidelijk gezien dat ik weer tot het bebaarde gedeelte van de wereldlijke bevolking behoor. Gisteren kwam hij voelen of het al zacht was.
Heb hem net voor het slapengaan een verhaal van Jip en Janneke over egeltjes voorgelezen. En toen kwam hij met die vergelijking af. Lief hé. Zal het dus maar als een compliment opvatten.
Blogje ',','
Komende van onze Bram zal ik dat maar als een compliment opvatten zeker ? Hij heeft ook duidelijk gezien dat ik weer tot het bebaarde gedeelte van de wereldlijke bevolking behoor. Gisteren kwam hij voelen of het al zacht was.
Heb hem net voor het slapengaan een verhaal van Jip en Janneke over egeltjes voorgelezen. En toen kwam hij met die vergelijking af. Lief hé. Zal het dus maar als een compliment opvatten.
Blogje ',','
In het oog van de orkaan
In het oog van de orkaan
Is het rustig, zeggen ze. Wel, ik denk niet dat we nu in het oog van de storm zitten, maar aan de rand. Of nog net niet. Misschien nog een beetje in het oog, en een beetje naar de rand aan het verschuiven. Met de climax van de storm op komst volgende week. Ga ik de storm overleven ? Dat weet ik niet. Misschien wel, misschien niet. Zal van mijn kracht en de kracht van de storm afhangen. Ik wil het wel proberen, maar als ik wat meer zou weten over wat de storm inhoudt, en op voorhand zou weten waar de storm naartoe gaat (zeker als hij over mijn huis komt) zou dat een heel stuk handiger zijn. Ik zou er mij in elk geval een stuk beter bij voelen.
Want nu heb ik het gevoel dat de storm in alle richtingen gaat, wellicht ook over mijn huis, dat het pad van de storm wel gekend is, maar dat niemand mij het weerbericht wil (of kan) geven. En dat is niet leuk. Of is dat net de bedoeling ? Zien wie het best tegen de storm kan.
Och, we zien wel. Laat de storm maar komen. We zullen wel zien of we hem overleven of niet. En indien niet, wel, om het met de woorden van Freek de Jonge te zeggen : 'er is leven, er is leven na de dood.....'
Blogje ',','
Is het rustig, zeggen ze. Wel, ik denk niet dat we nu in het oog van de storm zitten, maar aan de rand. Of nog net niet. Misschien nog een beetje in het oog, en een beetje naar de rand aan het verschuiven. Met de climax van de storm op komst volgende week. Ga ik de storm overleven ? Dat weet ik niet. Misschien wel, misschien niet. Zal van mijn kracht en de kracht van de storm afhangen. Ik wil het wel proberen, maar als ik wat meer zou weten over wat de storm inhoudt, en op voorhand zou weten waar de storm naartoe gaat (zeker als hij over mijn huis komt) zou dat een heel stuk handiger zijn. Ik zou er mij in elk geval een stuk beter bij voelen.
Want nu heb ik het gevoel dat de storm in alle richtingen gaat, wellicht ook over mijn huis, dat het pad van de storm wel gekend is, maar dat niemand mij het weerbericht wil (of kan) geven. En dat is niet leuk. Of is dat net de bedoeling ? Zien wie het best tegen de storm kan.
Och, we zien wel. Laat de storm maar komen. We zullen wel zien of we hem overleven of niet. En indien niet, wel, om het met de woorden van Freek de Jonge te zeggen : 'er is leven, er is leven na de dood.....'
Blogje ',','
donderdag, november 27, 2003
In alle staten
In alle staten
Een superleuke kwis op Canvas, de zender voor de meerwaardezoeker, met Frieda Van Wijck. Je zou al kijken voor de grappen van Frieda alleen. De kwis op zich is ook best leuk (voor zei die van kwissen houden), maar de humor die Frieda daar ten toon spreidt op een geweldig droge manier is ongelooflijk.
De zanger van de Buena Vista Social Club is 93 geworden. Zijn geheim om die leeftijd te bereiken : veel sigaren en veel seks. Frieda : dat ziet er goed uit voor Clinton. Subliem toch.
De laatste woorden van de uitvinden van de Röntgen stralen (de heer Röntgen) : diep inademen en niet meer bewegen. Diep, heel diep ;-)
En afsluiten doet ze telkens met een oud chinees spreekwoord : als de merel zingt in mei is april voorbij. Droog, heel droog, maar schitterend.
En ga zo maar door, na elke vraag bijna een droge mop erachteraan. Alleen daarvoor al zou je kijken. En nooit rol je over de grond van het lachen, maar haar humor is gewoon speciaal en heel leuk. Ik ben een fan van Frieda.
Blogje ',','
Een superleuke kwis op Canvas, de zender voor de meerwaardezoeker, met Frieda Van Wijck. Je zou al kijken voor de grappen van Frieda alleen. De kwis op zich is ook best leuk (voor zei die van kwissen houden), maar de humor die Frieda daar ten toon spreidt op een geweldig droge manier is ongelooflijk.
De zanger van de Buena Vista Social Club is 93 geworden. Zijn geheim om die leeftijd te bereiken : veel sigaren en veel seks. Frieda : dat ziet er goed uit voor Clinton. Subliem toch.
De laatste woorden van de uitvinden van de Röntgen stralen (de heer Röntgen) : diep inademen en niet meer bewegen. Diep, heel diep ;-)
En afsluiten doet ze telkens met een oud chinees spreekwoord : als de merel zingt in mei is april voorbij. Droog, heel droog, maar schitterend.
En ga zo maar door, na elke vraag bijna een droge mop erachteraan. Alleen daarvoor al zou je kijken. En nooit rol je over de grond van het lachen, maar haar humor is gewoon speciaal en heel leuk. Ik ben een fan van Frieda.
Blogje ',','
woensdag, november 26, 2003
Oude vrienden
Oude vrienden
Zondag zien we eindelijk nog eens een paar oude vrienden terug. Toen ik onlangs in mijn existentiële crisis zat (die nog niet helemaal voorbij is, maar het gaat de goede richting uit...) of was het gewoon een midlife crisis, doet er niet toe, soit, het zij zo, euh, waar was ik, oh ja, toen, toen ja, toen ben ik een aantal oude vrienden nog eens terug aan het contacteren geslagen. Nog niet allemaal, maar dat komt nog wel. En wie zaten bij de eersten die ik contacteerde ? Els & Koen. Neen, geen koppel. Els is met Wim getrouwd en Koen met Gaby.
Maar Els en Koen waren twee studiegenoten in Diepenbeek aan de (toen nog) Economische Hogeschool Limburg. Tegenwoordig beter gekend als den LUC. Het is gek (en vooral spijtig), dat ik hen maar in de 2e licentie echt tegen het lijf gelopen ben, toen wij alledrie dezelfde specialisatie gekozen hebben (nl. KMO-management, iets waar ik tegenwoordig hoegenaamd niets meer mee aanvang, maar soit).
Maar het klikte direct. Els en Koen kenden elkaar al langer en ik ben er bij gekomen. En blij toe. Veel plezier hebben we gemaakt, veel samen gekletst, ijsjes gegeten, Porto gedronken, kaas gegeten (2 van de 3 toch) en vooral ons goed geamuseerd. Bijna altijd waren we samen. En verdorie spijtig dat die 2e lic. zo snel voorbij was. Maar ja, buizen heeft niet veel zin, zeker niet als je de enige zou zijn hé
En zoals dat gaat, na de studies vermindert het contact. Spijtig genoeg. Maar niet helemaal. We zijn altijd wel min of meer contact blijven houden, maar nu was het toch al weer lang geleden dat we elkaar nog gezien hebben. En dus - na mijn je weet wel welke crisis en contactname - gaan we zondag naar de Koen. Op bezoek bij zijn vrouw en kinderen. Els en Wim met hun kinderen en Els en ik met onze Bram. Ja, twee Elsen, als dat maar goed komt, stel dat ik me vergis...
Kijk er nu al naar uit om hen nog eens terug te zien, bij te kletsen over wat ze nu allemaal doen en hoe het met hun leven is. En dan natuurlijk afspreken dat we het deze keer niet zo lang gaan laten duren om elkaar nog eens weer te zien, maar ook hier weten we hoe dat gaat. Maar ik ga het mij deze keer toch echt voornemen. Deze keer zal het vele en drukke werk niet in de weg komen van deze of andere vriendschappen. Dat is het niet waard. Verdomme niet.
Blogje ',','
Zondag zien we eindelijk nog eens een paar oude vrienden terug. Toen ik onlangs in mijn existentiële crisis zat (die nog niet helemaal voorbij is, maar het gaat de goede richting uit...) of was het gewoon een midlife crisis, doet er niet toe, soit, het zij zo, euh, waar was ik, oh ja, toen, toen ja, toen ben ik een aantal oude vrienden nog eens terug aan het contacteren geslagen. Nog niet allemaal, maar dat komt nog wel. En wie zaten bij de eersten die ik contacteerde ? Els & Koen. Neen, geen koppel. Els is met Wim getrouwd en Koen met Gaby.
Maar Els en Koen waren twee studiegenoten in Diepenbeek aan de (toen nog) Economische Hogeschool Limburg. Tegenwoordig beter gekend als den LUC. Het is gek (en vooral spijtig), dat ik hen maar in de 2e licentie echt tegen het lijf gelopen ben, toen wij alledrie dezelfde specialisatie gekozen hebben (nl. KMO-management, iets waar ik tegenwoordig hoegenaamd niets meer mee aanvang, maar soit).
Maar het klikte direct. Els en Koen kenden elkaar al langer en ik ben er bij gekomen. En blij toe. Veel plezier hebben we gemaakt, veel samen gekletst, ijsjes gegeten, Porto gedronken, kaas gegeten (2 van de 3 toch
) en vooral ons goed geamuseerd. Bijna altijd waren we samen. En verdorie spijtig dat die 2e lic. zo snel voorbij was. Maar ja, buizen heeft niet veel zin, zeker niet als je de enige zou zijn hé
En zoals dat gaat, na de studies vermindert het contact. Spijtig genoeg. Maar niet helemaal. We zijn altijd wel min of meer contact blijven houden, maar nu was het toch al weer lang geleden dat we elkaar nog gezien hebben. En dus - na mijn je weet wel welke crisis en contactname - gaan we zondag naar de Koen. Op bezoek bij zijn vrouw en kinderen. Els en Wim met hun kinderen en Els en ik met onze Bram. Ja, twee Elsen, als dat maar goed komt, stel dat ik me vergis
...
Kijk er nu al naar uit om hen nog eens terug te zien, bij te kletsen over wat ze nu allemaal doen en hoe het met hun leven is. En dan natuurlijk afspreken dat we het deze keer niet zo lang gaan laten duren om elkaar nog eens weer te zien, maar ook hier weten we hoe dat gaat. Maar ik ga het mij deze keer toch echt voornemen. Deze keer zal het vele en drukke werk niet in de weg komen van deze of andere vriendschappen. Dat is het niet waard. Verdomme niet.
Blogje ',','
Miss België Continued
Miss België Continued
Allez, ze zijn vertrokken. Naar Senegal, onder leiding van 'The Major' Cécile Muller. Verdorie, wat is dat een keiharde. Daar zou ik het geen vijf minuten mee uithouden of het was klinkende ambras. Maar de kans is dan ook vrij klein dat ik ooit aan Miss België zal meedoen.
En mijn nichtje kwam er natuurlijk weer bij. Met haar geloof. Of het een goede taktiek is, weet ik niet, maar ze komt in elk geval wel veel in beeld. Al is het maar door te zeggen (of was het haar vriend) dat ze niet uitdagend in beeld zal komen. Terwijl ze in de trailer van volgende week al in een minuscuul bikinitje door het water aan het dartelen was. Of was zij dat niet ? ....
Och, als ze maar gelukkig is, verder ga ik er niet van wakker liggen. En als ze in de finale zit, zal ik zeker op haar stemmen. Als ik thuis ben, want het valt net samen met het Planet feestje (als dat doorgaat, ik hoor er niet veel van), maar ik zal niet voor thuisblijven.
En ons Karen heeft toch al een website zeker. Ze gaat wel mee met haar tijd. En ze heeft al veel sponsors gevonden. Ze weet precies van aanpakken. Maar dat zit daar wel in de familie ....
Blogje ',','
Allez, ze zijn vertrokken. Naar Senegal, onder leiding van 'The Major' Cécile Muller. Verdorie, wat is dat een keiharde. Daar zou ik het geen vijf minuten mee uithouden of het was klinkende ambras. Maar de kans is dan ook vrij klein dat ik ooit aan Miss België zal meedoen.
En mijn nichtje kwam er natuurlijk weer bij. Met haar geloof. Of het een goede taktiek is, weet ik niet, maar ze komt in elk geval wel veel in beeld. Al is het maar door te zeggen (of was het haar vriend) dat ze niet uitdagend in beeld zal komen. Terwijl ze in de trailer van volgende week al in een minuscuul bikinitje door het water aan het dartelen was. Of was zij dat niet ? ....
Och, als ze maar gelukkig is, verder ga ik er niet van wakker liggen. En als ze in de finale zit, zal ik zeker op haar stemmen. Als ik thuis ben, want het valt net samen met het Planet feestje (als dat doorgaat, ik hoor er niet veel van), maar ik zal niet voor thuisblijven.
En ons Karen heeft toch al een website zeker. Ze gaat wel mee met haar tijd. En ze heeft al veel sponsors gevonden. Ze weet precies van aanpakken. Maar dat zit daar wel in de familie ....
Blogje ',','
Onze éénmaalperjaarse hobby
Onze éénmaalperjaarse hobby
De Kerstmarkt. Al zo'n zes jaar doen we dit. Eén keer per jaar naar de kerstmarkt trekken met zelfgemaakte kransen en anderssoortige kerstornamenten. Allemaal zelfgemaakt. Geen gekochte kitch of brol. Neen, alles wordt inhuis gemaakt. Hieronder enkele foto's van een aantal dingen die we maken. Sommigen al wat mooier dan anderen. De gouden en zilveren toestanden dragen niet echt mijn voorkeur weg, ik hou meer van puur natuur, maar ja, de klant vraagt ernaar, dus maken wij ze hé. Is ook een oplossing voor kransen die niet zo mooi uitvallen eens ze gemaakt zijn, spuiten en je bent klaar. (niet alle foto's zijn even scherp, zijn niet met mijn - overigens nog steeds defect 
toestel gemaakt, maar met een geleend.)
Maar dit jaar moeten we niet veel maken. Vorig jaar, net de dag voor we naar de kerstmarkt van Herentals zouden trekken, ben ik behoorlijk ziek geworden en hebben we moeten afblazen. We hebben toen wel nog de week nadien in Westel meegedaan, maar dat is hetzelfde niet. Daar is veel te veel drank en vertier. En veel minder echte kersttoestanden.
Dat moet er ook wel zijn op een kerstmarkt, drank en hapjes, maar als dat overheerst, is het leuke er soms wel af. Zeker als tegen de avond aan het aantal wankelende en struikelende kerstmarktbezoekers schrikbarend groot begint te worden. Zeker als ze in de richting van onze kraam gewankeld komen en wij daar staan met onze fragiele en breekbare kransjes.
Enfin, dit jaar doen we dus weer mee. Als we niet ziek worden. Op 14 december van 10 tot 18u in Herentals. Met onze schitterende en prachtige kransen. Echt waar, ze zijn uniek, nergens anders te krijgen en homemade. Ik moet zeggen, de eerste keer dat ik zoiets maakte, viel dat wat tegen, maar nu ben ik er behoorlijk handig in geworden. Ook hier kan ik me creatief in uitleven. En neen, dit is niet iets voor softies of watjes, dit is gewoon kunstwerken maken. Want dat zijn ze. Stuk voor stuk uniek.
Dus : iedereen die voor kerst een uniek stuk wil hebben, allen naar Herentals komen. Of heel lief naar mij lachen, dan wil ik er ook wel eentje naar Scarlet meebrengen (tegen betaling hé, niet voor niets hé) Ik hoop alleen dat de fiscus niet meeleest, al mag dit als ik me niet vergis wel als het maar eenmalig is, en dat is het.
Blogje ',','
De Kerstmarkt. Al zo'n zes jaar doen we dit. Eén keer per jaar naar de kerstmarkt trekken met zelfgemaakte kransen en anderssoortige kerstornamenten. Allemaal zelfgemaakt. Geen gekochte kitch of brol. Neen, alles wordt inhuis gemaakt. Hieronder enkele foto's van een aantal dingen die we maken. Sommigen al wat mooier dan anderen. De gouden en zilveren toestanden dragen niet echt mijn voorkeur weg, ik hou meer van puur natuur, maar ja, de klant vraagt ernaar, dus maken wij ze hé. Is ook een oplossing voor kransen die niet zo mooi uitvallen eens ze gemaakt zijn, spuiten en je bent klaar.
(niet alle foto's zijn even scherp, zijn niet met mijn - overigens nog steeds defect toestel gemaakt, maar met een geleend.)
Maar dit jaar moeten we niet veel maken. Vorig jaar, net de dag voor we naar de kerstmarkt van Herentals zouden trekken, ben ik behoorlijk ziek geworden en hebben we moeten afblazen. We hebben toen wel nog de week nadien in Westel meegedaan, maar dat is hetzelfde niet. Daar is veel te veel drank en vertier. En veel minder echte kersttoestanden.
Dat moet er ook wel zijn op een kerstmarkt, drank en hapjes, maar als dat overheerst, is het leuke er soms wel af. Zeker als tegen de avond aan het aantal wankelende en struikelende kerstmarktbezoekers schrikbarend groot begint te worden. Zeker als ze in de richting van onze kraam gewankeld komen en wij daar staan met onze fragiele en breekbare kransjes.
Enfin, dit jaar doen we dus weer mee. Als we niet ziek worden. Op 14 december van 10 tot 18u in Herentals. Met onze schitterende en prachtige kransen. Echt waar, ze zijn uniek, nergens anders te krijgen en homemade. Ik moet zeggen, de eerste keer dat ik zoiets maakte, viel dat wat tegen, maar nu ben ik er behoorlijk handig in geworden. Ook hier kan ik me creatief in uitleven. En neen, dit is niet iets voor softies of watjes, dit is gewoon kunstwerken maken. Want dat zijn ze. Stuk voor stuk uniek.
Dus : iedereen die voor kerst een uniek stuk wil hebben, allen naar Herentals komen. Of heel lief naar mij lachen, dan wil ik er ook wel eentje naar Scarlet meebrengen (tegen betaling hé, niet voor niets hé) Ik hoop alleen dat de fiscus niet meeleest, al mag dit als ik me niet vergis wel als het maar eenmalig is, en dat is het.
Blogje ',','
dinsdag, november 25, 2003
The old me is back
The old me is back
By the way, voor zij die het nog niet mochten gezien hebben, mijn kinnebakkes begint stilaan weer te begroeien met een stoppelveld. Het experiment om ongeschoren door het leven te gaan, was geen lang leven beschoren. Maar ik heb er toch een nieuw scheermachien en een nieuwe aftershave aan overgehouden. En een pijnlijk vel.
En dus blijft die stoppel voorlopig opnieuw staan. Tot ik het weer eens in mijn krullen krijg om dat klein beetje haar dat er toch nog mijn gezicht staat te verwijderen. Maar voorlopig dus niet. Na twintig jaar weet ik weer hoe het aanvoelt om een babyvelleke te hebben in mijn gezicht en het hoeft niet. Niet voor mij en niet voor Els. Want ik kreeg al klachten dat die stoppel te hard was. Te ruw. Tja, en wat doe je dan als liefhebbende echtgenoot ? Je vrouw ter wille zijn hé.
Al wilde ik het zelf ook wel hoor. Een stuk luiheid zat er zeker ook in, elke morgen scheren is niets voor mij.
Soit, de stoppel is dus terug, opmerkingen als 'ik miszag iets, maar ik weet niet wat' horen nu hopelijk weer tot het verleden (sorry hé Kiki)
Blogje ',','
By the way, voor zij die het nog niet mochten gezien hebben, mijn kinnebakkes begint stilaan weer te begroeien met een stoppelveld. Het experiment om ongeschoren door het leven te gaan, was geen lang leven beschoren. Maar ik heb er toch een nieuw scheermachien en een nieuwe aftershave aan overgehouden. En een pijnlijk vel.
En dus blijft die stoppel voorlopig opnieuw staan. Tot ik het weer eens in mijn krullen krijg om dat klein beetje haar dat er toch nog mijn gezicht staat te verwijderen. Maar voorlopig dus niet. Na twintig jaar weet ik weer hoe het aanvoelt om een babyvelleke te hebben in mijn gezicht en het hoeft niet. Niet voor mij en niet voor Els. Want ik kreeg al klachten dat die stoppel te hard was. Te ruw. Tja, en wat doe je dan als liefhebbende echtgenoot ? Je vrouw ter wille zijn hé.
Al wilde ik het zelf ook wel hoor. Een stuk luiheid zat er zeker ook in, elke morgen scheren is niets voor mij.
Soit, de stoppel is dus terug, opmerkingen als 'ik miszag iets, maar ik weet niet wat' horen nu hopelijk weer tot het verleden (sorry hé Kiki
)
Blogje ',','
The Darkness
The Darkness
Verdorie, ik dacht altijd dat The Darkness één of ander dom alternatief groepje was. Tot ik straks hoorde dat 'I Believe in a thing called love' van hen was. Een nummer waar ik eigenlijk al weken zot van ben. Dat ik ongelooflijk wijs en graaf vind. Stupid me. Die mannen zijn echt goed. En sommigen zullen dat misschien niet graag horen of het er niet mee eens zijn, maar op sommige momenten deden ze mij echt aan het ietwat hardere werk van Queen denken. Vooral hun oudere werk. En dat kan natuurlijk niet anders dan goed zijn.
Ik geef het toe : The Darkness heeft er een fan bij. Als ze nog zo van die nummertjes maken, zal ik toch de aanschaf van hun CD moeten overwegen.
Blogje ',','
Verdorie, ik dacht altijd dat The Darkness één of ander dom alternatief groepje was. Tot ik straks hoorde dat 'I Believe in a thing called love' van hen was. Een nummer waar ik eigenlijk al weken zot van ben. Dat ik ongelooflijk wijs en graaf vind. Stupid me. Die mannen zijn echt goed. En sommigen zullen dat misschien niet graag horen of het er niet mee eens zijn, maar op sommige momenten deden ze mij echt aan het ietwat hardere werk van Queen denken. Vooral hun oudere werk. En dat kan natuurlijk niet anders dan goed zijn.
Ik geef het toe : The Darkness heeft er een fan bij. Als ze nog zo van die nummertjes maken, zal ik toch de aanschaf van hun CD moeten overwegen.
Blogje ',','
Jip en Janneke
Jip en Janneke
Het is ongelooflijk, maar die Jip en Janneke verhalen die blijven kinderen ongelooflijk boeien. Onze Bram is er in elk geval zot van. In het weekend 's morgens (in de week is daar geen tijd voor) moeten we altijd een verhaaltje van Jip & Janneke vertellen en tegenwoordig 's avonds ook.
En ik moet zeggen, je krijgt er moeilijk genoeg van. In de zin van : je wordt ze niet moe. Dat ik nu zelf zit te wachten op dit soort verhalen is niet echt het geval, maar ze zijn wel goed geschreven.
Met ook altijd een dieper verhaal, een moraal in het verhaal, maar nooit op een belerende manier. Altijd op een speelse, natuurlijke manier. Opvoedkundig zeer verantwoord. Ik wou dat ik ze zelf geschreven had.
Maar ondertussen hou ik me dus onledig met Vlaamse Filmpkes. Ben aan nummer drie bezig, over een jongen die de echtscheiding van zijn ouders niet goed kan verwerken en het moeilijk heeft met de nieuwe vrijers van zijn moeder. Heb dit gelukkig zelf nooit meegemaakt en weet dus niet of het geloofwaardig overkomt, maar dat zien we nog wel. Vind het persoonlijk alvast niet slecht.
En recensie nummer twee is op komst. Zit in de post. Zal eind van de week of begin volgende week er zijn. Maar ze is in elk geval al positief. Dat weet ik al. De recensent was aangenaam verrast. En ikke dus ook hé. Geeft moed om verder te doen. Want ik moet zeggen. Op dit ogenblik ontbreekt met de moed om echt aan een dik boek te werken. Korte verhalen gaat nog net, maar veel meer dan dat...
Maar dat zal wel weer beteren. Je kan dat toch niet forceren hé. Dan trekt het toch op niets. Misschien krijg ik binnen enkele dagen wel weer zin om te schrijven en werk ik het nieuwe boek en deel 3 (1) van Meriumbe ook in één rush af. En als dat niet zo is, dan is het zo. Ik ga er in elk geval niet van wakker liggen. Er ligt nog genoeg geschreven materiaal te wachten. Zo'n 1.500 bladzijden. Daar zal nog wel iets uitgeefbaars tussen zitten zeker ?
Blogje ',','
Het is ongelooflijk, maar die Jip en Janneke verhalen die blijven kinderen ongelooflijk boeien. Onze Bram is er in elk geval zot van. In het weekend 's morgens (in de week is daar geen tijd voor) moeten we altijd een verhaaltje van Jip & Janneke vertellen en tegenwoordig 's avonds ook.
En ik moet zeggen, je krijgt er moeilijk genoeg van. In de zin van : je wordt ze niet moe. Dat ik nu zelf zit te wachten op dit soort verhalen is niet echt het geval, maar ze zijn wel goed geschreven.
Met ook altijd een dieper verhaal, een moraal in het verhaal, maar nooit op een belerende manier. Altijd op een speelse, natuurlijke manier. Opvoedkundig zeer verantwoord. Ik wou dat ik ze zelf geschreven had.
Maar ondertussen hou ik me dus onledig met Vlaamse Filmpkes. Ben aan nummer drie bezig, over een jongen die de echtscheiding van zijn ouders niet goed kan verwerken en het moeilijk heeft met de nieuwe vrijers van zijn moeder. Heb dit gelukkig zelf nooit meegemaakt en weet dus niet of het geloofwaardig overkomt, maar dat zien we nog wel. Vind het persoonlijk alvast niet slecht.
En recensie nummer twee is op komst. Zit in de post. Zal eind van de week of begin volgende week er zijn. Maar ze is in elk geval al positief. Dat weet ik al. De recensent was aangenaam verrast.
En ikke dus ook hé. Geeft moed om verder te doen. Want ik moet zeggen. Op dit ogenblik ontbreekt met de moed om echt aan een dik boek te werken. Korte verhalen gaat nog net, maar veel meer dan dat...
Maar dat zal wel weer beteren. Je kan dat toch niet forceren hé. Dan trekt het toch op niets. Misschien krijg ik binnen enkele dagen wel weer zin om te schrijven en werk ik het nieuwe boek en deel 3 (1) van Meriumbe ook in één rush af. En als dat niet zo is, dan is het zo. Ik ga er in elk geval niet van wakker liggen. Er ligt nog genoeg geschreven materiaal te wachten. Zo'n 1.500 bladzijden. Daar zal nog wel iets uitgeefbaars tussen zitten zeker ?
Blogje ',','
Geen standenverschil
Geen standenverschil
Ik heb het altijd al geweten, maar deze morgen heb ik het met eigen ogen kunnen aanschouwen. Of je nu rijk of arm bent, met een grote of kleine auto rijdt. Of je nu een sjiek kostuum van Armani aan hebt of een Jeans van de Wibra. Het doet er allemaal niet toe. Als het er op aan komt, zijn we allemaal gelijk. Als er niemand kijkt, doen we allemaal hetzelfde. Als we diep in onszelf kijken, moeten we toegeven dat niemand van ons beter is dan een ander. Dat er absoluut en hoegenaamd geen reden is om oorlog te voeren, dat er geen reden is om (lang) ruzie te maken. Dat het er allemaal niet toe doet.
Want : Als je er geen gedacht van hebt dat er iemand aan het loeren is, pulkt ook de bestuurder van een Audi A8 in zijn neus. Voila. Dit simpele gebaar heeft het mij voor altijd bewezen. We zijn allemaal gelijk.
Blogje ',','
Ik heb het altijd al geweten, maar deze morgen heb ik het met eigen ogen kunnen aanschouwen. Of je nu rijk of arm bent, met een grote of kleine auto rijdt. Of je nu een sjiek kostuum van Armani aan hebt of een Jeans van de Wibra. Het doet er allemaal niet toe. Als het er op aan komt, zijn we allemaal gelijk. Als er niemand kijkt, doen we allemaal hetzelfde. Als we diep in onszelf kijken, moeten we toegeven dat niemand van ons beter is dan een ander. Dat er absoluut en hoegenaamd geen reden is om oorlog te voeren, dat er geen reden is om (lang) ruzie te maken. Dat het er allemaal niet toe doet.
Want : Als je er geen gedacht van hebt dat er iemand aan het loeren is, pulkt ook de bestuurder van een Audi A8 in zijn neus. Voila. Dit simpele gebaar heeft het mij voor altijd bewezen. We zijn allemaal gelijk
.
Blogje ',','
maandag, november 24, 2003
Queen memorabilia
Queen memorabilia
Zoals sommige mensen weten - en zoals te zien op deze blog - ben ik een behoorlijk grote Queen fan. Al moet ik toegeven dat ik nog vrij weinig Queen opzet. Misschien omdat ik ze vroeger zoveel gedraaid heb, dat ik al die liedjes vanbinnen en vanbuiten ken ? Maar ik blijf ze gewoon de max vinden.
Ben dan ook al bijna 20 jaar lid van de Official International Queen Fan Club (niet lachen). Vier keer per jaar krijg je dan een boekje van zeer goede kwaliteit, glans papier, kleurendruk, alles erop en eraan. Meer dan de moeite om op de hoogte te blijven van wat er nog beweegt bij Queen. Voor één lid alvast niet veel meer, maar de rest is soms toch nog vrij actief.
Tussen haakjes, vandaag is het acht jaar geleden dat Freddie Mercury overleed, laat ons één minuut stilte in acht nemen om deze droeve dag te herdenken. Of on second thought, laat maar, hij zou het ook niet gewild hebben. Daar was hij te veel showbeest voor. Maar ik moet wel zeggen dat ik er acht jaar geleden behoorlijk kapot van was. Want zij waren mijn all time favorites, en met het heengaan van Freddie was ook Queen dood. Geen enkele andere zanger, zelfs George Michael niet, kan Freddie ooit vervangen.
Maar soit, dat was eigenlijk niet wat ik wilde vertellen. Ik heb net vandaag Autumn nummer van de Queen Fan Club gekregen. Heb het eigenlijk nog niet gelezen, ben veel te druk bezig geweest met allerlei werktoestanden, rekeningen betalen, bloggen, msnnen en dies meer. Maar wat mij direct opviel, was het grote aantal foldertjes dat bij dit magazine zat. Het Jo Vally en Danny Fabry gehalte begint schrikbarend hoog te worden.
Zoals altijd zat er een leaflet bij met Queen prullaria & memorabilia, de usual stuff, t-shirts, een wintermuts, posters, kalenders, etc. Is normaal, dat moet een fanclub doen. Heb hier vroeger ook wel een aantal dingen van besteld. Kan ik mee leven.
Maar wat zat er nog bij ? Een porseleinen bord met een gouden randje met een foto van Freddie op. HELP ! Dit kan toch niet ? Ik ben een grote fan, maar dit gaat mij te ver. Dit hoeft voor mij echt niet meer. Dit is zoals al die foldertjes die je wekelijks in de bus krijgt, en waar de goedgelovige mensen intrappen. Denkend dat ze een uniek stuk kopen. Neen, sorry hoor, beste Queen Fan Club, dit hoeft voor mij niet meer.
Maar er zat nog meer bij. Een bestelformulier voor "The Offical Signed Limited Edition Killer Queen". Een uniek boek met foto's, interviews en dat soort leuke dingen. Getekend door Brian May (gitarist), Roger Taylor (drummer) en Mick Rock (samensteller). Is ook nog heel leuk. Tot ik de prijs van dat ding zag. Goedkoopste uitgave kost 225 Pond ! Zo'n 323 euro, oftewel zo'n 13.000 oude Belgische frankskes.
De Full Leather Deluxe copy (waarvan er maar 350 gemaakt worden) kost zo maar eventjes : 375 Pond, 539 euro, 21.733 BEF. Nou moe. Je mag al een grote fan zijn, maar dit vind ik toch wel over de top, en niet zo'n klein beetje.
Er is nogal eens de volledige backlog van CD's uitgebracht, die kostte ook iets van een 20.000 BEF, maar daar kan ik nog inkomen. Voor 25 CD's in een speciale uitgave, met speciale box, dat is normaal. Maar meer dan 20.000 BEF voor 1 boek ?!!!!!
Neen, voor mij hoeft dit echt niet meer. Daar zou ik echt geen geld kunnen aan geven. Al was Freddie persoonlijk uit de hemel (of hel) afgedaald om het boek te tekenen. Er zijn grenzen hé.
En als laatste zat er nog een uitnodiging en inschrijvingsformulier in voor de jaarlijkse Queen Fan Club convention. Vier dagen dat 'die hard' Queen Fans samenkomen ergens in een vakantiepark in Engeland om van 's morgens tot 's avonds naar Queen te luisteren, over Queen te praten en Queen spullen te kopen, te ruilen, etc. Best leuk als je dat leuk vindt, maar ook dit gaat voor mij te ver.
Misschien ben ik dan toch geen echte Queen fan, maar ik vind dat een pop groep je leven niet mag overheersen. Er zijn andere dingen in het leven dan een rock band. Toch als gewone fan.
Het zal wel aan mijn klein verstand liggen dat ik er niet bij kan, maar dit soort toestanden gaat mij toch een beetje ver. Zal me toch maar beperken tot het gewoon lezen van het magazine en de rest laten voor wat het is.
Blogje ',','
Zoals sommige mensen weten - en zoals te zien op deze blog - ben ik een behoorlijk grote Queen fan. Al moet ik toegeven dat ik nog vrij weinig Queen opzet. Misschien omdat ik ze vroeger zoveel gedraaid heb, dat ik al die liedjes vanbinnen en vanbuiten ken ? Maar ik blijf ze gewoon de max vinden.
Ben dan ook al bijna 20 jaar lid van de Official International Queen Fan Club (niet lachen
). Vier keer per jaar krijg je dan een boekje van zeer goede kwaliteit, glans papier, kleurendruk, alles erop en eraan. Meer dan de moeite om op de hoogte te blijven van wat er nog beweegt bij Queen. Voor één lid alvast niet veel meer, maar de rest is soms toch nog vrij actief.
Tussen haakjes, vandaag is het acht jaar geleden dat Freddie Mercury overleed, laat ons één minuut stilte in acht nemen om deze droeve dag te herdenken. Of on second thought, laat maar, hij zou het ook niet gewild hebben. Daar was hij te veel showbeest voor. Maar ik moet wel zeggen dat ik er acht jaar geleden behoorlijk kapot van was. Want zij waren mijn all time favorites, en met het heengaan van Freddie was ook Queen dood. Geen enkele andere zanger, zelfs George Michael niet, kan Freddie ooit vervangen.
Maar soit, dat was eigenlijk niet wat ik wilde vertellen. Ik heb net vandaag Autumn nummer van de Queen Fan Club gekregen. Heb het eigenlijk nog niet gelezen, ben veel te druk bezig geweest met allerlei werktoestanden, rekeningen betalen, bloggen, msnnen en dies meer. Maar wat mij direct opviel, was het grote aantal foldertjes dat bij dit magazine zat. Het Jo Vally en Danny Fabry gehalte begint schrikbarend hoog te worden.
Zoals altijd zat er een leaflet bij met Queen prullaria & memorabilia, de usual stuff, t-shirts, een wintermuts, posters, kalenders, etc. Is normaal, dat moet een fanclub doen. Heb hier vroeger ook wel een aantal dingen van besteld. Kan ik mee leven.
Maar wat zat er nog bij ? Een porseleinen bord met een gouden randje met een foto van Freddie op. HELP ! Dit kan toch niet ? Ik ben een grote fan, maar dit gaat mij te ver. Dit hoeft voor mij echt niet meer. Dit is zoals al die foldertjes die je wekelijks in de bus krijgt, en waar de goedgelovige mensen intrappen. Denkend dat ze een uniek stuk kopen. Neen, sorry hoor, beste Queen Fan Club, dit hoeft voor mij niet meer.
Maar er zat nog meer bij. Een bestelformulier voor "The Offical Signed Limited Edition Killer Queen". Een uniek boek met foto's, interviews en dat soort leuke dingen. Getekend door Brian May (gitarist), Roger Taylor (drummer) en Mick Rock (samensteller). Is ook nog heel leuk. Tot ik de prijs van dat ding zag. Goedkoopste uitgave kost 225 Pond ! Zo'n 323 euro, oftewel zo'n 13.000 oude Belgische frankskes.
De Full Leather Deluxe copy (waarvan er maar 350 gemaakt worden) kost zo maar eventjes : 375 Pond, 539 euro, 21.733 BEF. Nou moe. Je mag al een grote fan zijn, maar dit vind ik toch wel over de top, en niet zo'n klein beetje.
Er is nogal eens de volledige backlog van CD's uitgebracht, die kostte ook iets van een 20.000 BEF, maar daar kan ik nog inkomen. Voor 25 CD's in een speciale uitgave, met speciale box, dat is normaal. Maar meer dan 20.000 BEF voor 1 boek ?!!!!!
Neen, voor mij hoeft dit echt niet meer. Daar zou ik echt geen geld kunnen aan geven. Al was Freddie persoonlijk uit de hemel (of hel) afgedaald om het boek te tekenen. Er zijn grenzen hé.
En als laatste zat er nog een uitnodiging en inschrijvingsformulier in voor de jaarlijkse Queen Fan Club convention. Vier dagen dat 'die hard' Queen Fans samenkomen ergens in een vakantiepark in Engeland om van 's morgens tot 's avonds naar Queen te luisteren, over Queen te praten en Queen spullen te kopen, te ruilen, etc. Best leuk als je dat leuk vindt, maar ook dit gaat voor mij te ver.
Misschien ben ik dan toch geen echte Queen fan, maar ik vind dat een pop groep je leven niet mag overheersen. Er zijn andere dingen in het leven dan een rock band. Toch als gewone fan.
Het zal wel aan mijn klein verstand liggen dat ik er niet bij kan, maar dit soort toestanden gaat mij toch een beetje ver. Zal me toch maar beperken tot het gewoon lezen van het magazine en de rest laten voor wat het is.
Blogje ',','
Hij is er, eindelijk is hij er !
Hij is er, eindelijk is hij er !
De nieuwe Stephen King, de Donker Toren V, de Wolven van de Calla. En by Joe, hij is dik ! Wat een lekkere kluif van een boek. Om je in vast te bijten en niet meer los te laten. Yummie yummie. Bijna 700 bladzijden van intens leesplezier. Hier heb ik heel lang op gewacht. En dus wordt dit het boek dat ik nu het eerst ga lezen. Sorry John, sorry Johan, maar Stephen gaat voor.
Ik zal jullie weten te zeggen wat ik er van vind, maar ik ga tussendoor toch nog proberen aan mijn eigen boeken te werken, al zal dat niet simpel zijn. Zoveel te doen, zo weinig tijd. Zoals mijn buurmeisje een tijdje geleden in haar MSN nick zei : er moesten 48 uren in een dag zijn. Dat is so true, maar ja, niets aan te doen zeker. Misschien dat ik in één van mijn boeken hier wel iets aan kan veranderen, maar in real life zal dit vooralsnog wat moeilijk zijn.
Blogje ',','
De nieuwe Stephen King, de Donker Toren V, de Wolven van de Calla. En by Joe, hij is dik ! Wat een lekkere kluif van een boek. Om je in vast te bijten en niet meer los te laten. Yummie yummie. Bijna 700 bladzijden van intens leesplezier. Hier heb ik heel lang op gewacht. En dus wordt dit het boek dat ik nu het eerst ga lezen. Sorry John, sorry Johan, maar Stephen gaat voor
.
Ik zal jullie weten te zeggen wat ik er van vind, maar ik ga tussendoor toch nog proberen aan mijn eigen boeken te werken, al zal dat niet simpel zijn. Zoveel te doen, zo weinig tijd. Zoals mijn buurmeisje een tijdje geleden in haar MSN nick zei : er moesten 48 uren in een dag zijn. Dat is so true, maar ja, niets aan te doen zeker. Misschien dat ik in één van mijn boeken hier wel iets aan kan veranderen, maar in real life zal dit vooralsnog wat moeilijk zijn.
Blogje ',','
44 minuten
44 minuten
Is het nieuwe record waarin ik vanin de kelders van het mooie Scarlet tot op de oprit van ons mooie huis gereden ben. Helemaal binnendoor. Van Vilvoorde de ring op, over de E19 tot in Zemst, vandaar langs het domein van Hofstade, over de brug van Schiplaken, richting Boortmeerbeek. Van Boortmeerbeek naar Rijmenam, en zo verder door een aantal dorpkes waar ik de naam zelfs niet van ken, naar Pijpelheide (mooie naam hé, bijna zo goed als Zoerle Parwijs, maar dan anders). Dan naar Booischot, Westmeerbeek om uiteindelijk in het mooie en lieflijke Heultje te eindigen.
Het is bijna volledig binnendoor, 48 kilometer, en dat in 44 minuten, kruispunten, rode lichten en al dat soort toestanden meegerekend, dat is niet slecht. En voor iedereen nu gaat denken dat ik veel te hard gereden heb : dat is niet waar, ik heb me meer dan behoorlijk aan de snelheidsbeperkingen gehouden.
Maar ik was gewoon een stuk later dan gewoonlijk, zo'n drie kwartier, en dat scheelt enorm. Je kan overal doorrijden zonder te stoppen. Zo zou het altijd moeten zijn. Maar spijtig genoeg is dat niet het geval. File is er en zal er - zoals spam tegenwoordig - altijd zijn. Part of life, tot mijn grote spijt.
Blogje ',','
Is het nieuwe record waarin ik vanin de kelders van het mooie Scarlet tot op de oprit van ons mooie huis gereden ben. Helemaal binnendoor. Van Vilvoorde de ring op, over de E19 tot in Zemst, vandaar langs het domein van Hofstade, over de brug van Schiplaken, richting Boortmeerbeek. Van Boortmeerbeek naar Rijmenam, en zo verder door een aantal dorpkes waar ik de naam zelfs niet van ken, naar Pijpelheide (mooie naam hé, bijna zo goed als Zoerle Parwijs, maar dan anders
). Dan naar Booischot, Westmeerbeek om uiteindelijk in het mooie en lieflijke Heultje te eindigen.
Het is bijna volledig binnendoor, 48 kilometer, en dat in 44 minuten, kruispunten, rode lichten en al dat soort toestanden meegerekend, dat is niet slecht. En voor iedereen nu gaat denken dat ik veel te hard gereden heb : dat is niet waar, ik heb me meer dan behoorlijk aan de snelheidsbeperkingen gehouden.
Maar ik was gewoon een stuk later dan gewoonlijk, zo'n drie kwartier, en dat scheelt enorm. Je kan overal doorrijden zonder te stoppen. Zo zou het altijd moeten zijn. Maar spijtig genoeg is dat niet het geval. File is er en zal er - zoals spam tegenwoordig - altijd zijn. Part of life, tot mijn grote spijt.
Blogje ',','
zondag, november 23, 2003
De wereld is rot.
De wereld is rot.
Dat is toch de enige conclusie die je kan trekken als je naar de Préhistorie kijkt ? Is er nog iets anders te zien dan ellende ? Oorlogen hier, bomaanslagen daar. Moorden op een andere plaats. En waar de mens niet zelf de hand aan zijn broeder of zuster slaat, zal de natuur dat wel doen. Aardbevingen, orkanen, overstromingen, tornado's, noem maar op. Duizenden en duizenden doden vallen er elk jaar door de natuur en door de mens zelf. En wat verandert er aan ? Niets, het lijkt alleen maar erger te worden. De mens beschikt over steeds meer middelen om zijn medemens vakkundig naar het hiernamaals te helpen en de natuur, daar kunnen ze niets aan doen.
Je zou er depressief van worden als je dit allemaal achter elkaar ziet. Alsof het leven één grote ellende is. Gelukkig is dat hier bij ons niet het geval en zijn er ook nog heel veel mooie dingen in het leven. Maar op sommige plaatsen in de wereld is het toch maar kommer en kwel. We leven hier toch echt in het aards paradijs, hoezeer we soms ook kankeren op de politiek en de overheid. Maar wij moeten ons geen zorgen maken dat er morgen iemand ons huis komt opblazen, dat er tanks door de straten gereden komen die op alles schieten wat beweeft of dat een orkaan of aardbeving ons dakloos maakt. Van dit alles blijven we hier totnogtoe grotendeels gespaard en gelukkig ziet het er niet naar uit dat het direct zal veranderen.
En ik hoop uit de grond van mijn hart dat dit zo zal blijven. Ik kan me niet voorstellen wat het is om te leven onder constante dreiging van oorlog en moord, maar ik kan vermoeden dat dit vreselijk moet zijn. Ik wil het ook niet weten en hoop dat ik het nooit moet gewoon worden. Als ik alleen maar moet zagen over problemen op het werk of de politiek, dan valt het allemaal nog heel goed mee.
Blogje ',','
Dat is toch de enige conclusie die je kan trekken als je naar de Préhistorie kijkt ? Is er nog iets anders te zien dan ellende ? Oorlogen hier, bomaanslagen daar. Moorden op een andere plaats. En waar de mens niet zelf de hand aan zijn broeder of zuster slaat, zal de natuur dat wel doen. Aardbevingen, orkanen, overstromingen, tornado's, noem maar op. Duizenden en duizenden doden vallen er elk jaar door de natuur en door de mens zelf. En wat verandert er aan ? Niets, het lijkt alleen maar erger te worden. De mens beschikt over steeds meer middelen om zijn medemens vakkundig naar het hiernamaals te helpen en de natuur, daar kunnen ze niets aan doen.
Je zou er depressief van worden als je dit allemaal achter elkaar ziet. Alsof het leven één grote ellende is. Gelukkig is dat hier bij ons niet het geval en zijn er ook nog heel veel mooie dingen in het leven. Maar op sommige plaatsen in de wereld is het toch maar kommer en kwel. We leven hier toch echt in het aards paradijs, hoezeer we soms ook kankeren op de politiek en de overheid. Maar wij moeten ons geen zorgen maken dat er morgen iemand ons huis komt opblazen, dat er tanks door de straten gereden komen die op alles schieten wat beweeft of dat een orkaan of aardbeving ons dakloos maakt. Van dit alles blijven we hier totnogtoe grotendeels gespaard en gelukkig ziet het er niet naar uit dat het direct zal veranderen.
En ik hoop uit de grond van mijn hart dat dit zo zal blijven. Ik kan me niet voorstellen wat het is om te leven onder constante dreiging van oorlog en moord, maar ik kan vermoeden dat dit vreselijk moet zijn. Ik wil het ook niet weten en hoop dat ik het nooit moet gewoon worden. Als ik alleen maar moet zagen over problemen op het werk of de politiek, dan valt het allemaal nog heel goed mee.
Blogje ',','
Ik ben weer vertrokken ...
Ik ben weer vertrokken ...
Aan een nieuwe boek. Ik moet toegeven dat ik er zelf zowat zot van aan het worden ben. Dat ik soms geen normale conversatie meer kan voeren of nergens kan komen zonder dat ik aan het denken ben of er geen onderwerp voor een nieuw verhaal inzit. En ja hoor, dankzij het Skype verhaal (zie enkele posts terug) van de Dimitri ben ik weer een verhaal op het spoor.
Een kruising tussen een psychologische beschrijving van ne vent die door zijn vrouw afgedankt is (niet autobiografisch voor diegenen die dit mochten denken) en een horror/thriller achtig verhaal over vreemde geluiden en hun oorsprong. En ik moet zeggen, het is wel een beetje verrassend. Al moet ik toegeven dat ik de mosterd een beetje gehaald heb bij een oude film die min of meer in dezelfde richting ging. Maar dit is toch nog anders. In een andere tijd, op een andere manier, een andere relatie enzovoort.
En natuurlijk is het bijna onmogelijk om een origineel onderwerp te vinden, waar nog nooit over geschreven is. De kunst is om een onderwerp op een nieuwe manier te benaderen en het verhaal zo te schrijven dat mensen het willen lezen.
En dat ga ik dus proberen. We zullen wel zien waar het eindigt, of het ooit een echt boek wordt of niet. Dat speelt nu geen rol. Daar schrijf ik niet voor. Ik wil eerst het verhaal uit mijn hoofd laten stromen en op papier krijgen. Wat het dan uiteindelijk wordt, zullen we later wel zien.
En dus is deel III (of deel I) van de Meriumbe trilogie voor de zoveelste keer opgeborgen. Eerst waren het de Vlaamse Filmpkes (die trouwens vandaag door mijn nichtje van 11 zeer goed bevonden zijn, wat toch het doelpubliek is, en ook door mijn broer van 36, wat niet het doelpubliek is, maar soit), nu is het dit verhaal en hiervoor zijn er nog drie boeken geweest die tussen deel III gevaren zijn. Het lijkt wel of er een vloek op dit boek rust, alsof ik het niet mag afmaken.
Maar dat geeft niet, ik was toch al van plan na deel II iets anders naar de uitgeverij te sturen, zodat ze ook eens mijn 'andere kant' leren kennen. Wat die ook mag zijn natuurlijk
Ik ben weer vertrokken voor een periode van rusteloosheid en koortsachtig nadenken en schrijven. Waarom heb ik toch gene stiel geleerd in plaats van te willen schrijven ?
Blogje ',','
Aan een nieuwe boek. Ik moet toegeven dat ik er zelf zowat zot van aan het worden ben. Dat ik soms geen normale conversatie meer kan voeren of nergens kan komen zonder dat ik aan het denken ben of er geen onderwerp voor een nieuw verhaal inzit. En ja hoor, dankzij het Skype verhaal (zie enkele posts terug) van de Dimitri ben ik weer een verhaal op het spoor.
Een kruising tussen een psychologische beschrijving van ne vent die door zijn vrouw afgedankt is (niet autobiografisch voor diegenen die dit mochten denken
) en een horror/thriller achtig verhaal over vreemde geluiden en hun oorsprong. En ik moet zeggen, het is wel een beetje verrassend. Al moet ik toegeven dat ik de mosterd een beetje gehaald heb bij een oude film die min of meer in dezelfde richting ging. Maar dit is toch nog anders. In een andere tijd, op een andere manier, een andere relatie enzovoort.
En natuurlijk is het bijna onmogelijk om een origineel onderwerp te vinden, waar nog nooit over geschreven is. De kunst is om een onderwerp op een nieuwe manier te benaderen en het verhaal zo te schrijven dat mensen het willen lezen.
En dat ga ik dus proberen. We zullen wel zien waar het eindigt, of het ooit een echt boek wordt of niet. Dat speelt nu geen rol. Daar schrijf ik niet voor. Ik wil eerst het verhaal uit mijn hoofd laten stromen en op papier krijgen. Wat het dan uiteindelijk wordt, zullen we later wel zien.
En dus is deel III (of deel I) van de Meriumbe trilogie voor de zoveelste keer opgeborgen. Eerst waren het de Vlaamse Filmpkes (die trouwens vandaag door mijn nichtje van 11 zeer goed bevonden zijn, wat toch het doelpubliek is, en ook door mijn broer van 36, wat niet het doelpubliek is, maar soit), nu is het dit verhaal en hiervoor zijn er nog drie boeken geweest die tussen deel III gevaren zijn. Het lijkt wel of er een vloek op dit boek rust, alsof ik het niet mag afmaken.
Maar dat geeft niet, ik was toch al van plan na deel II iets anders naar de uitgeverij te sturen, zodat ze ook eens mijn 'andere kant' leren kennen. Wat die ook mag zijn natuurlijk
Ik ben weer vertrokken voor een periode van rusteloosheid en koortsachtig nadenken en schrijven. Waarom heb ik toch gene stiel geleerd in plaats van te willen schrijven ?
Blogje ',','
What women want
What women want
Als ne man dat eens zou kunnen achterhalen. Dat zou pas iets zijn. Ben jaloers op Mel Gibson in de gelijknamige film die de gedachten van vrouwen kan lezen. Hij weet dan direct wat ze echt denken, en dat dit nogal vaak haaks staat op hetgeen ze zeggen, kan ik me zo voorstellen. Moet de max zijn. Ik zie het zo al voor mij. Al die vrouwen die in je gezicht vriendelijk zijn en achter je rug vanalles anders denken. Maar niet dat mannen daarin anders zijn hoor, nope, ik peins van niet.
Enfin, ik denk dat die gave alleen maar in films voorkomt, dus zullen wij mannen verder moeten leven in een poging om het kronkelende brein van de vrouw trachten te doorgronden, maar wetend dat ons dit nooit zal lukken. Wetend dat wij nooit in de buurt zullen komen van te weten wat een vrouw nu echt wil. Ons hele leven trachtend de vrouwen te gerieven en als we dan denken dat we gedaan hebben wat ze graag willen, toch te horen krijgen dat ze deze keer iets anders wilden...
Niet dat ik te klagen heb hoor, begrijp me aub niet verkeerd, maar ik denk dat dit beeld de meeste mannen wel bekend zal voorkomen. Een vrouw is een vrouw en zal altijd een vrouw blijven. Wellicht is het ook daarom dat wij mannen ze zo graag hebben (allez, de meeste mannen toch). Stel je voor dat een vrouw als een man zou denken, jakkes, ik zou ze niet meer moeten hebben hoor.
Het leven kan soms toch zeer hard zijn hoor. Zeker als man.
Blogje ',','
Als ne man dat eens zou kunnen achterhalen. Dat zou pas iets zijn. Ben jaloers op Mel Gibson in de gelijknamige film die de gedachten van vrouwen kan lezen. Hij weet dan direct wat ze echt denken, en dat dit nogal vaak haaks staat op hetgeen ze zeggen, kan ik me zo voorstellen. Moet de max zijn. Ik zie het zo al voor mij. Al die vrouwen die in je gezicht vriendelijk zijn en achter je rug vanalles anders denken. Maar niet dat mannen daarin anders zijn hoor, nope, ik peins van niet.
Enfin, ik denk dat die gave alleen maar in films voorkomt, dus zullen wij mannen verder moeten leven in een poging om het kronkelende brein van de vrouw trachten te doorgronden, maar wetend dat ons dit nooit zal lukken. Wetend dat wij nooit in de buurt zullen komen van te weten wat een vrouw nu echt wil. Ons hele leven trachtend de vrouwen te gerieven en als we dan denken dat we gedaan hebben wat ze graag willen, toch te horen krijgen dat ze deze keer iets anders wilden...
Niet dat ik te klagen heb hoor, begrijp me aub niet verkeerd, maar ik denk dat dit beeld de meeste mannen wel bekend zal voorkomen. Een vrouw is een vrouw en zal altijd een vrouw blijven. Wellicht is het ook daarom dat wij mannen ze zo graag hebben (allez, de meeste mannen toch
). Stel je voor dat een vrouw als een man zou denken, jakkes, ik zou ze niet meer moeten hebben hoor.
Het leven kan soms toch zeer hard zijn hoor. Zeker als man
.
Blogje ',','
zaterdag, november 22, 2003
Een nieuwe commentaar tool
Een nieuwe commentaar tool
Heb een nieuwe commentaar tool geinstalleerd. Blog Speak. Niet dat ik niet tevreden was van BlogBack, maar deze lijkt me meer mogelijkheden te bieden. Hier kan ik de tekst van de commentaar zelf aanpassen en stuurt hij een mail als er iemand commentaar geeft. Is leuk, dan moet ik niet altijd gaan zien wie wat geschreven heeft.
En het gekke is, ik heb dit gevonden op de site van de Blogback zelf. Ze doen hunzelf concurrentie aan.
Maar nu zijn dus alle oude comments verdwenen. Misschien dat ze nog in de archives blijven staan, anders, spijtig, vanaf nu dus deze nieuwe tool. Have fun en vooral : zeg 't ne keer hé
Blogje ',','
Heb een nieuwe commentaar tool geinstalleerd. Blog Speak. Niet dat ik niet tevreden was van BlogBack, maar deze lijkt me meer mogelijkheden te bieden. Hier kan ik de tekst van de commentaar zelf aanpassen en stuurt hij een mail als er iemand commentaar geeft. Is leuk, dan moet ik niet altijd gaan zien wie wat geschreven heeft.
En het gekke is, ik heb dit gevonden op de site van de Blogback zelf. Ze doen hunzelf concurrentie aan.
Maar nu zijn dus alle oude comments verdwenen. Misschien dat ze nog in de archives blijven staan, anders, spijtig, vanaf nu dus deze nieuwe tool. Have fun en vooral : zeg 't ne keer hé
Blogje ',','
Ik kan geen Lego meer zien.
Ik kan geen Lego meer zien.
Zo ongeveer drie uur (3 !) ben ik bezig geweest om alle Lego van Bram terug te maken. Al zijn duikboten van Alpha Team, al zijn reddings-, brandweer- en politieauto's van Jack Stone (Tegenwoordig bekend onder de naam 4+ Juniors), en nog wat andere kleinere dingetjes. Ik ben nog vergeten te tellen hoeveel het er waren, maar het zijn er veel. Te veel, de Sint moet dit jaar geen Lego meer brengen, want als dit soort verder gaat, wordt het een full time job om alles om de x maanden terug te maken.
Want nu duurt het niet lang vooraleer onze Bram het weer allemaal begint af te breken, waarna alle stukjes in één grote doos belanden. En dat is juist het probleem. Het bouwen is niet het ergste, van de meeste dingen (toch de moeilijkste) hebben we de boekjes nog. Maar het vinden van de juiste stukjes. Dat is het probleem. Alles lijkt op elkaar, alleen in andere kleuren en soms iets andere vormen. Je kan soms heel lang zoeken om het juiste stukje te vinden, terwijl het net voor je neus ligt. Dus het zoeken is de grootste uitdaging.
Maar allez, ze zijn weer eens gemaakt. Voor een tijdje, en nu kan onze Bram er weer naar hartelust mee spelen. En ik moet toegeven dat ik het ook wel leuk vindt, behalve als den Bram, nog geen minuut nadat een duikboot waar ik een halfuur aan beziggeweest ben af is, vraagt of hij ze mag afbreken. Dan word ik een beetje lastig, een beetje maar.
Maar Lego is en blijft wel schitterend speelgoed. Ik voel me weer jong, heel jong.
Blogje ',','
Zo ongeveer drie uur (3 !) ben ik bezig geweest om alle Lego van Bram terug te maken. Al zijn duikboten van Alpha Team, al zijn reddings-, brandweer- en politieauto's van Jack Stone (Tegenwoordig bekend onder de naam 4+ Juniors), en nog wat andere kleinere dingetjes. Ik ben nog vergeten te tellen hoeveel het er waren, maar het zijn er veel. Te veel, de Sint moet dit jaar geen Lego meer brengen, want als dit soort verder gaat, wordt het een full time job om alles om de x maanden terug te maken.
Want nu duurt het niet lang vooraleer onze Bram het weer allemaal begint af te breken, waarna alle stukjes in één grote doos belanden. En dat is juist het probleem. Het bouwen is niet het ergste, van de meeste dingen (toch de moeilijkste) hebben we de boekjes nog. Maar het vinden van de juiste stukjes. Dat is het probleem. Alles lijkt op elkaar, alleen in andere kleuren en soms iets andere vormen. Je kan soms heel lang zoeken om het juiste stukje te vinden, terwijl het net voor je neus ligt. Dus het zoeken is de grootste uitdaging.
Maar allez, ze zijn weer eens gemaakt. Voor een tijdje, en nu kan onze Bram er weer naar hartelust mee spelen. En ik moet toegeven dat ik het ook wel leuk vindt, behalve als den Bram, nog geen minuut nadat een duikboot waar ik een halfuur aan beziggeweest ben af is, vraagt of hij ze mag afbreken. Dan word ik een beetje lastig, een beetje maar.
Maar Lego is en blijft wel schitterend speelgoed. Ik voel me weer jong, heel jong.
Blogje ',','
Tranen met tuiten heb ik gehuild
Tranen met tuiten heb ik gehuild
Er was geen stoppen meer aan. Met een keukenhanddoek moest ik mijn tranen drogen, maar het hielp niet. Toch niet voor lang. Voor ik weer een poging kon doen om verder te gaan, waren de tranen weer daar. Onstopbaar, onstuitbaar was de opmars van de waterlanders in mijn ogen. Wat ik ook deed, niets kon ze stoppen. Niet voor het werk dat ik voor ogen had, gedaan was.
Het was een hard werk, een wreed werk, en ik wist op voorhand dat ik het er moeilijk mee ging hebben, maar dat het mij zo zwaar zou vallen, had ik niet kunnen voorzien. Had ik dat geweten, ik zou getwijfeld hebben of ik het wel wilde doen.
Maar nu is het gedaan en ben ik blij dat het achter de rug is. Want het moest, er was geen ontkomen meer aan. Wilde ik mijn leven voorzetten zoals ik het wilde, wilde ik dat er niets ontbrak wat onontbeerlijk is voor mij, moest ik deze harde noten kraken.
En nu, nu kan het leven verder gaan. De ajuinen zijn gesneden, de soep is gekookt, we kunnen weer onze dagelijkse soep nuttigen, waar zowel Els als ik grote behoefte aan hebben. Een maaltijd zonder soep is geen volledige maaltijd voor ons. En aangezien alle soep op was, moest ik de harde taak van het soep koken wel aanvattan. Niet dat Els het niet graag doet hoor, maar ik doe het ook gewoon graag. Vind ik leuk. Tien liter heb ik gekookt. Twee soorten. Preisoep en courgettesoep. Heerlijk, lekker, yummie yummie. En als ze afgekoeld is, gaat ze de diepvries in, zodat we weer voor een week of drie soep hebben. Want elke dag verse soep maken, dat zit er niet in als je allebei gaat werken. Maar op deze manier kan het wel.
En aangezien ook de spaghettisaus opwas, heb ik ook hier maar een grote casserole van gekookt. Met mijn geheime kruidenmix. Pietje Huysentruyt zou er nog iets van kunnen leren.
Ik moet zeggen, ik kan heel veel respect opbrengen voor de chefkoks in die grote restaurants. Als die 20 of 30 plats gelijk moeten klaarmaken. Chapeau. Ik moest al crossen en heksen met mijn drie casserollen, wat moet dat geven als er 30 casserolen op het vuur staan. Zou niets voor mij zijn. De helft zou aangebrand zijn en de andere helft nog rauw.
Maar mijn soepekes en mijn spaghettisaus zijn zeer lekker, dat wel. Al zeg ik het zelf.
Blogje ',','
Er was geen stoppen meer aan. Met een keukenhanddoek moest ik mijn tranen drogen, maar het hielp niet. Toch niet voor lang. Voor ik weer een poging kon doen om verder te gaan, waren de tranen weer daar. Onstopbaar, onstuitbaar was de opmars van de waterlanders in mijn ogen. Wat ik ook deed, niets kon ze stoppen. Niet voor het werk dat ik voor ogen had, gedaan was.
Het was een hard werk, een wreed werk, en ik wist op voorhand dat ik het er moeilijk mee ging hebben, maar dat het mij zo zwaar zou vallen, had ik niet kunnen voorzien. Had ik dat geweten, ik zou getwijfeld hebben of ik het wel wilde doen.
Maar nu is het gedaan en ben ik blij dat het achter de rug is. Want het moest, er was geen ontkomen meer aan. Wilde ik mijn leven voorzetten zoals ik het wilde, wilde ik dat er niets ontbrak wat onontbeerlijk is voor mij, moest ik deze harde noten kraken.
En nu, nu kan het leven verder gaan. De ajuinen zijn gesneden, de soep is gekookt, we kunnen weer onze dagelijkse soep nuttigen, waar zowel Els als ik grote behoefte aan hebben. Een maaltijd zonder soep is geen volledige maaltijd voor ons. En aangezien alle soep op was, moest ik de harde taak van het soep koken wel aanvattan. Niet dat Els het niet graag doet hoor, maar ik doe het ook gewoon graag. Vind ik leuk. Tien liter heb ik gekookt. Twee soorten. Preisoep en courgettesoep. Heerlijk, lekker, yummie yummie. En als ze afgekoeld is, gaat ze de diepvries in, zodat we weer voor een week of drie soep hebben. Want elke dag verse soep maken, dat zit er niet in als je allebei gaat werken. Maar op deze manier kan het wel.
En aangezien ook de spaghettisaus opwas, heb ik ook hier maar een grote casserole van gekookt. Met mijn geheime kruidenmix. Pietje Huysentruyt zou er nog iets van kunnen leren.
Ik moet zeggen, ik kan heel veel respect opbrengen voor de chefkoks in die grote restaurants. Als die 20 of 30 plats gelijk moeten klaarmaken. Chapeau. Ik moest al crossen en heksen met mijn drie casserollen, wat moet dat geven als er 30 casserolen op het vuur staan. Zou niets voor mij zijn. De helft zou aangebrand zijn en de andere helft nog rauw.
Maar mijn soepekes en mijn spaghettisaus zijn zeer lekker, dat wel. Al zeg ik het zelf.
Blogje ',','
vrijdag, november 21, 2003
Skype
Skype
Net van den Dimitri - mijnen baas - een leuke nieuwe tool doorgekregen : Skype. Een tooltje dat je toelaat om gratis over het internet met elkaar te praten. Je installeert het proggie, kiest een username (Meriumbe is de mijne, rara), en je kan aan de slag. Dimitri hoort mij heel goed (hij hoort nu hoe ik aan het typen ben en voor de duizendste keer naar de nieuwe van Dido aan het luisteren ben), maar ik hoor hem nog niet. Iets met NAT/PAT dat bij hem verhindert dat ik hem hoor.
Cool, leuk, nice. Opent weer nieuwe horizonten. En je kan er ook messages mee sturen. Een combinatie van IM & bellen. Waar gaat het toch allemaal eindigen.
Zoals met de nieuwe telefoontoestellen van Belgacom, waar je elkaar kan zien. Dit concept is al verschillende keren geprobeerd, maar telkens zonder succes. Ik weet nog heel goed hoe ik lang geleden met de middelbare school naar Lessive trok en de mensen van Belgacom daar toonden hoe je via videofonie met elkaar kon praten. Heel cool, heel leuk, maar de reden waarom het niet van de grond kwam, was dat mensen niet willen dat de ander hem of haar ziet als ze aan de telefoon zijn.
Stel je voor dat de ander je ziet als je juist uit bed komt of in bad zit. Of dat ze je grimassen zien als er een vervelend iemand belt. Of dat de verkopers van één of ander geweldig produkt recht je huiskamer kunnen binnenkijken en zien wat ze je nog allemaal kunnen aansmeren. Of dieven kunnen zien of het wel de moeite loont om zelf te komen. Neen, ik heb sterke twijfels bij dat soort toestanden. In beperkte mate misschien wel ja, maar ik denk dat de doorsnee gebruiker hier niet klaar voor is. Ik wil in elk geval niet dat men mij ziet als bepaalde mensen bellen. Want de gezichten die ik dan trek zouden voor de nodige ruzies zorgen...
Maar deze Skype is wel leuk. Ga ik zeker nog verder mee experimenteren. Als iemand eens wil bellen ? Maar zeggen wie je bent hé, anders neem ik niet op.
Update : net mijn eerste live gesprek over internet achter de rug, aan verbazende kwaliteit. Is zeer cool. Iets om nog vaak te gebruiken in de toekomst. En de fout lag niet bij hem, mijn output device stond gewoon verkeerd. Dom hé.
Blogje ',','
Net van den Dimitri - mijnen baas
- een leuke nieuwe tool doorgekregen : Skype. Een tooltje dat je toelaat om gratis over het internet met elkaar te praten. Je installeert het proggie, kiest een username (Meriumbe is de mijne, rara), en je kan aan de slag. Dimitri hoort mij heel goed (hij hoort nu hoe ik aan het typen ben en voor de duizendste keer naar de nieuwe van Dido aan het luisteren ben), maar ik hoor hem nog niet. Iets met NAT/PAT dat bij hem verhindert dat ik hem hoor.
Cool, leuk, nice. Opent weer nieuwe horizonten. En je kan er ook messages mee sturen. Een combinatie van IM & bellen. Waar gaat het toch allemaal eindigen.
Zoals met de nieuwe telefoontoestellen van Belgacom, waar je elkaar kan zien. Dit concept is al verschillende keren geprobeerd, maar telkens zonder succes. Ik weet nog heel goed hoe ik lang geleden met de middelbare school naar Lessive trok en de mensen van Belgacom daar toonden hoe je via videofonie met elkaar kon praten. Heel cool, heel leuk, maar de reden waarom het niet van de grond kwam, was dat mensen niet willen dat de ander hem of haar ziet als ze aan de telefoon zijn.
Stel je voor dat de ander je ziet als je juist uit bed komt of in bad zit. Of dat ze je grimassen zien als er een vervelend iemand belt. Of dat de verkopers van één of ander geweldig produkt recht je huiskamer kunnen binnenkijken en zien wat ze je nog allemaal kunnen aansmeren. Of dieven kunnen zien of het wel de moeite loont om zelf te komen. Neen, ik heb sterke twijfels bij dat soort toestanden. In beperkte mate misschien wel ja, maar ik denk dat de doorsnee gebruiker hier niet klaar voor is. Ik wil in elk geval niet dat men mij ziet als bepaalde mensen bellen. Want de gezichten die ik dan trek zouden voor de nodige ruzies zorgen...
Maar deze Skype is wel leuk. Ga ik zeker nog verder mee experimenteren. Als iemand eens wil bellen ? Maar zeggen wie je bent hé, anders neem ik niet op
.
Update : net mijn eerste live gesprek over internet achter de rug, aan verbazende kwaliteit. Is zeer cool. Iets om nog vaak te gebruiken in de toekomst. En de fout lag niet bij hem, mijn output device stond gewoon verkeerd. Dom hé.
Blogje ',','
Abonneren op:
Posts (Atom)