Al een paar keer reclame gehoord voor een nieuw game : Mission Impossible. Cool, leuk, maar wat me vooral fascineerde was 'An Atari Game'. Atari, verdorie waar is de tijd. Dat ik dagen en nachten lag te klooien op mijn superdeluxe uitgebouwde Atari ST 1040, met 4 MB ram, een harde schijf van 80 MB, een hardwarematige DOS emulator, een softwarematige MAC emulator, en ga zo maar door. Dat was pas een beestje. Snel, betrouwbaar en deed zijn job. Meer moest dat niet zijn. Die kwam niet zeuren als je je programma's op pc niet goed afgesloten had, die deed gewoon zijn ding. Zonder meer.
Wat ik daar allemaal op gedaan heb ! Muziek gecomponeerd (niet om aan te horen, maar toch), desktoppublishing in zijn hogere vorm, spelletjes gespeeld, mijn thesis gemaakt, je kan het niet opnoemen, of het kon. En snel, sneller dan nu veel PC's hun ding doen. Omdat het grafische ingebakken zat in de Motorola 68000 processoren op 8 Mhz.
Met heimwee in mijn hart hoor ik dit allemaal zeggen. Was het leven nog maar zo simpel als toen ik op mijn Atari ST zat te klooien. Maar dat is het niet meer. Dus niets aan te doen, we moeten voort.
Ook al maak ik af en toe behoorlijke stommiteiten, zoals vandaag, dan nog moeten we verder. Lessen uit leren en doorgaan, meer zit er niet op. Het heeft geen zin er te lang bij blijven stil te staan, dat lost toch niets op. Niet ?
Blogje ',','
Geen opmerkingen:
Een reactie posten