Het zou de naam van een nieuw boek kunnen zijn en in zekere zin is het dat ook, maar dan niet echt. Snap je waar ik naartoe wil ? Neen. Wel ik ook niet.
Maar wat ik wel wil zeggen, is dat ik weer volop opgeslorpt wordt door een nieuw boek. Dat iets met een box te maken heeft. Een luidspreker, een speaker. En met een aardbeving. En met een ex-vrouw en een nieuw lief. Natuurlijk zit er ook iets over internet en een werksituatie in. En bevat het een bovennatuurlijk/fantastisch element.
Geďntrigeerd ? Neen, dan zal ik verder moeten proberen. Al moet ik zeggen dat ik het zelf wel redelijk goed vindt. Heb er de laatste dagen weer behoorlijk veel aan gewerkt. Ben er een paar weken geleden (of is het al langer) aan begonnen, heb dan een hele tijd niets eraan gedaan, wegens allerlei redenen, geen zin, geen goesting, geen inspiratie, geen tijd, enz.
En heb zaterdag de draad weer opgepakt. En kan nu niet meer stoppen. Zaterdag viel het nog mee, maar zondag heb ik ongeveer acht uur geschreven. Namiddag waren we thuis en 's avonds was ik alleen baas en ben ik blijven schrijven. Met een goed glas wijn, tv zacht spelend op de achtergrond en mijn vingers razend over het toetsenbord, bijna zo snel als ik kan denken, bladzijden en bladzijden vullend met het leven van de hoofdrolspelers in dit verhaal. Veel zijn er dat niet. Eigenlijk drie, met een paar kleine randfiguren, maar ze beleven genoeg om het naar mijn beleving wel spannend te maken.
En dat ga ik nu proberen af te maken tijdens de kerstvakantie. Al zal het wellicht nog een hele tijd duren vooraleer dit boek het levenslicht ziet in papieren vorm. Want in mei komt deel 2 van de Meriumbe trilogie uit. Deel 1 moet ik nog afwerken, maar dat zal nog wel even duren, maar daarbuiten heb ik nog drie andere boeken af, een vier-tal korte verhalen en drie half af. Welke ik dan het eerst ga uitgeven, weet ik nog niet, maar dat zien we dan wel hé. Dat is zorg voor later. Eerst het nieuwe boek en de rest zal zichzelf wel uitwijzen.
Niet te hard van stapel lopen hé. En ondertussen zingt Fred Durst van Limp Bizkit voor de vijfentwintigste keer dat niemand weet hoe het voelt om de slechterik en zielepoot te zijn achter blauwe ogen....
Blogje ',','
Geen opmerkingen:
Een reactie posten