Een kruising tussen een type-machine en een computer. Voor zij die met een gevoel van nostalgie terugdenken aan de tijd dat je nog met brute kracht op de toetsen van je type-machine moet slaan om iets op papier te krijgen. En als je iets mis typte, met van die vettige tipp-ex proberen de fout uit te wissen, wachten tot het droog was, om dan opnieuw te typen. Maar je bleef het zien. Altijd. En neen, het gezichtje op het scherm houdt geen enkele associatie in met een concurrerend telecombedrijf, neen, zelfs niet met die boite waar al onze ex-collega's naar toe gaan 
)
Tot er van die Tipp-ex verbeterblaadjes uitgevonden werden. Dun, proper, geen vettige brol. Een gigantische vooruitgang in de wereld van de professionele typers.
Maar natuurlijk werd het pas echt leuk toen er type-machines met een geheugen kwamen. Dat was nog zo'n megasprong. Maar echt, echt, echt leuk werd het toen er computers kwamen met daaraan bevestigd, jawel een printer. Je kent ze nog wel die dot matrix printers, met 9 naalden. Je moest ze vijf keer over een lijn laten gaan als je echt goede kwaliteit wilde. En op het einde van het blad zag de tekst er al lichter uit dan bovenaan, want de inkt begon al op te geraken. Maar niemand klaagde, want het was zoveel makkelijker en beter dan dat typemachine. Waarna de 24-pins dotmatrix printers kwamen.
Ik herinner me nog levendig mijn Star LC10 printer (nu enkel nog in een museum te vinden). Ik koesterde die, ik vertroetelde die, dat was pas een machien. Het was met pijn in het hart dat ik hem uiteindelijk ingeruild heb voor een Brother HL-730 Laserprinter. Die ik nog steeds heb trouwens. Aangevuld met een HP-Deskjet 840C. Nu kan het zelfs in kleur.
Maar toen, toen was het nog echt. Toen was het nog puur natuur. Toen waren er nog echte type-machines. Toen moesten schrijvers nog werken voor hun brood. Nu komt het verhaal er bijna vanzelf uitgerold
.
Blogje ',','
Geen opmerkingen:
Een reactie posten