"Zijt gij ne Valentijnmens, Guido?" Het zou een phrase uit Het Eiland kunnen zijn. Op een of andere manier deed de reclame die ik vandaag van Spector mocht ontvangen me hieraan denken.
Wel, neen, ik ben geen Valentijnmens. Ik heet ook wel niet Guido, maar zelfs dan nog niet.
Pas op, ik ben het er volledig mee eens dat je je geliefde af en toe eens in de bloemetjes of wat dan ook moet zetten, maar moet dat echt op commando? Dan is de leut en de spontaniteit er toch wel een beetje vanaf, niet?
Het is net zoals met Halloween, Kerstmis, Pasen, en nog een rist van die feestdagen een product van de commerciele helft van deze wereld. Een manier om de verkoop van allerlei nuttige, en vooral niet zo nuttige, koopwaren te stimuleren.
Want zeg nu zelf: wie gaat er nu rondlopen in een onderbroek met een foto van zijn of haar geliefde op? Misschien zijn er mensen die dat leuk vinden, maar ik ben er niet zo voor. Het stoort mij niet als anderen daar plezier in vinden, maar ik zie liever niemand als ik rustig op het toilet gevolg geef aan de roep van de natuur. Zelfs mijn geliefde niet.
Maar soit, blijkbaar is er een vraag naar, anders zouden bedrijven als Spector de moeite niet doen om dit soort acties te bouwen en mensen te overtuigen van hun foto op een onderbroek of kussen te zetten.
Zoals als zo vaak gezegd, voor mij mag iedereen doen wat hij of zij wil, maar voor mij hoeft het niet. Het is een opgefokt, totaal onnatuurlijk feest, en ik zal zelf wel zien wanneer ik mijn geliefde iets geef. En dan zal het uit het hart komen, en niet uit de brochurekes van de lokale handelaars. (al is de kans niet ondenkbeeldig dat ik me de 14de toch wel een beetje laat verleiden hoor ;-)
Blogje ',','
Geen opmerkingen:
Een reactie posten