De macht der illusie
Of hoe je een kleine jongen alles kan doen eten, door gewoon te zeggen dat het iets anders is. Zo ook onze Bram. Hij lust geen ajuin, absoluut niet, maar wij wel. Dus maakt Els vrij veel klaar met ajuin. Zoals erwtjes. Maar onze Bram lust ook heel graag erwtjes, maar geen ajuin. Hoe lossen we dat op ? Door te zeggen dat er witloof tussen de erwtjes zitten. En wat doet onze Bram ? Ze met veel smaak opeten.
Een tijdje geleden had ik in plaats van 'zachte berekoekjes' (van LU) met vanillevulling, zachte berekoekjes met aardbeivulling gekocht. En alhoewel hij wel aardbeien mag, wilde hij deze niet eten. Dus wat zeg ik : 1 april, het zijn er toch met vanillevulling. Dus eet hij ze smakelijk op. Met aardbei en al. Tot ik halfweg zeg : "zie je nu wel, er zit aardbei tussen en je lust dat." Gedaan, geen aardbei meer binnen te krijgen, niets aan te doen, met geen stokken te bewegen (niet dat ik dat geprobeerd heb hoor ;-). Maar hij at ze niet meer.
Dus zeggen wij niet dat er ajuin tussen de erwtjes zit, maar wel witloof en dus eet de Bram alles met veel smaak op. Zo zie je maar dat smaken en goestingen allemaal heel relatief zijn. Als iets er vies uitziet, eet je dat niet op, maar het kan verschrikkelijk lekker zijn. Vroeger heb ik zo een paar keer rijst met kaas gemaakt, die een liter bouillon opgezogen had. Ongelooflijk lekker, maar het had wel een vieze, bruine kleur. Als je je eenmaal over die drempel zet, eet je alles, maar voor je die stap kan zetten ... Een mens eet voor een groot stuk met zijn ogen, want ik ben er van overtuigd dat je het meest vreselijke kan voorzetten, als het er maar goed uitziet, en dat mensen er van zullen eten. Als het echt slecht smaakt, zullen ze wel stoppen, maar iedereen zal proeven.
Enfin, dit om maar te zeggen dat het prachtig is hoe zo'n kleine gast nog te overtuigen is van iets wat niet waar is. En we willen hem niet grootbrengen in leugens, maar dit is een leugentje om bestwil nietwaar. We moeten alleen maar opletten dat we ons niet verspreken ;-)
Blogje ',','