Het leven is ne strijd
zeggen ze bij ons, en verdorie, het is waar. Gisteren belde een van mijn medewerkers met de melding dat hij een ongeval gehad had, waarbij zijn vriendin (die ook bij ons werkt) om het leven gekomen is. Stilte, dan blijft alles effe stilstaan. Ik weet verdorie niet wat zeggen in zo'n situatie. Wat zeg je tegen iemand die in shock is na het verliezen van zijn geliefde ? Ik weet het niet, en ik vind mijzelf daar heel zwak voor. Ik hoop dat hij het mij niet kwalijk neemt, maar op dat gebied ben ik een grote nul. (op anderen wellicht ook, maar da's minder erg). Het zal een heel moeilijke periode worden voor hem en ik hoop dat ik hem een beetje kan steunen hierin. Ik kan het mij - gelukkig - niet voorstellen hoe dit voelt, maar het moet vreselijk zijn. Ik was (en ben) er zelf alleszins nog niet goed van.
Els (mijn vrouw) haar grootmoeder zit sinds vrijdag in een rusthuis. Ze is aan het dementeren en kan niet goed meer voor haarzelf zorgen. Het is voor iedereen het beste, daar is de hele familie het over eens, maar leuk is anders. Vanmorgen daar geweest, is wel even slikken, zo'n groep licht tot zwaar demente oudjes die niet meer weten waar ze staan, geen besef van tijd of ruimte meer hebben en niet meer weten wie je bent. Ons moemoe is nog van de betere daar, maar er zitten echte sukkelaars tussen. Chapeau, nen dikke chapeau voor de mensen die dag in dag uit voor deze oudjes zorgen. Dan voel ik mij toch nutteloos in mijn job. Wordt er iemand persoonlijk (niet financieel) beter van hetgeen ik doe ? Breng ik licht in iemands leven met mijn job ? Ik denk het niet. Dan stel ik mij de vraag of ik goed bezig ben. En ik ben er nog niet uit, maar ik vrees dat ik het antwoord al ken. Wat ik dan wel wil doen ? Ik weet het niet. Ik weet niet of ik het karakter heb om iets dergelijks te doen. Ik zal er nog wel wat langer over nadenken en geen overhaaste beslissingen nemen, maar het knaagt wel. Ook dan blijkt duidelijk dat het leven ne strijd is.
Ook bij vrienden van mijn schoonouders : de man, eens een super energieke en kranige man, altijd opgewekt en klaar voor een grap, is nog maar een schim van zichzelf. Na een attaque enkele jaren geleden, is hij blijven achteruitgaan, en het gaat niet de goede richting uit.
De dochter van andere vrienden van hun is vrijdag bevallen van een kindje : te vroeg geboren, moet nog heel nauw gevolgd worden, de ouders hebben het zelf nog niet gezien.
En zo is er elke dag iets anders. Elke dag een stukje nieuw leed in het leven van veel mensen. Je zou bijna gaan denken dat er niets anders dan miserie is. Gelukkig is dat niet waar. Gelukkig zijn er ook nog goede momenten. Anders zou je het niet volhouden. En dat wil ik wel, want ik vind nog altijd dat het leven waard is geleefd te worden, hoe moeilijk het soms ook is. Als ik onze Bram zie spelen en gelukkig zijn, dan weet ik dat ik moet verder doen. Spijtig genoeg zal dit voor sommige mensen niet altijd zo duidelijk zijn, maar je kan alleen maar hopen dat ook daar de zon er terug doorkomt.
Ik wil niet te filosofisch worden, maar ik moest dit effe kwijt. Met al die droeve gebeurtenissen weet ik soms niet meer wat denken, maar volgens mij is er maar een weg : vooruit. Hoe moeilijk het soms ook is. Vooruit en proberen er het beste van te maken.
Blogje ',','