Sax, wel te verstaan. Niet die kleine arier met zijn snorreke die nu gedeeltelijk gereincarneerd wordt in die seizoensgebonden Antwerpse politicus. Dank zij hem heb ik de hele avond kunnen genieten van het virtuoze spel van mijn buurmeisje die aan het leren is om saxofoon te spelen. Je kan je geen betere begeleiding voorstellen tijdens het opruimen van het snoeiafval van de hagen en het opharken van de perkjes dan iemand die zo'n vijfhonderdduizend keer datzelfde melodietje speelt. Die keer op keer diezelfd toonladder oefent. En pas op, die dat goed kan, begrijp me niet verkeerd, en ik heb heel veel respect voor mensen die goed een instrument kunnen spelen - ik wou dat ik het ook kon, beter dan dat getokkel op mijn gitaar dat op niet veel trekt - maar moet dat echt voor het open raam ? Oefenen moet, volledig mee eens, maar heb aub een beetje begrip voor de buren.
Ik ben echter een zeer begripvol mens - de mensen die mij kennen, weten dat, behalve voor rokers en dronken chauffeurs - en ik zal er ook niets van gaan zeggen, ik zou haar haar oefening en hobby niet willen afnemen. Maar dat men uit zichzelf niet een klein beetje aan de buren denkt, is toch vreemd, niet ? Soit, ik wil geen burenruzie, dus ga ik niet reclameren en zoals gezegd, het was niet slecht. Maar ik hoop dat in de toekomst het raam af en toe dicht mag, zodat ik diezelfde melodietjes niet de hele nacht in mijn hoofd blijf horen.
Blogje ',','
Geen opmerkingen:
Een reactie posten