Onderweg naar huis vanavond (veel te laat, cross cross, Els nog net gezien toen ze wegreed, in de auto naar elkaar zwaaien, het toonbeeld van het gejaagde leven), hoorde ik een kraker uit 'mijn jeugd'. Don't leave me this way van The Communards. Eentje in de category van The only way is up van Yazz. Eentje waarop ik vroeger de pannen van het dak heb staan swingen. In de tijd toen de dieren nog spraken.
Het was heel vreemd, ik krijg bijna het gevoel alsof ik terug een fuif binnenwandelde, de dansvloer opstapte en direct kon beginnen sjaken.
Maar niets was minder waar. Ik raasde in het donker (amai, wat is het vroeg donker nu, echt winter al), naar mijn huis, alwaar het goed vertoeven is, maar waar niet echt een fuif bezig was ;-).
Is dat een teken dat je oud wordt als je plots overvallen wordt door gevoelens van gone by times? Ik weet het niet, maar echt nostalgisch was ik niet hoor, ik vind het nu ook best leuk. Maar het was wel even vreemd. Stof tot nadenken...
Blogje ',','
Geen opmerkingen:
Een reactie posten