als je dezer dagen de krant openslaat, naar het nieuws luistert of kijkt, bekruipt je toch wel het gevoel dat er vanalles aan het broeien is. Het is op verschillende fronten. Arafat die dood is, de totale chaos en onrust in Irak, de moord op Theo van Gogh en de daaropvolgende onlusten bij onze noorderburen. Het zijn allemaal tekenen van onrustige tijden. De sluimerende onverdraagzaamheid, die tot nu toe ver van ons bed leek en buiten enkele incidenten hier en daar zich alleen in landen als Israel en Irak leken voor te doen, komt nu alsmaar dichter bij. Moskeen in brand steken, mensen die kritiek hebben op de Islam vermoorden. Waar zijn we in godsnaam me bezig?
Inderdaad, in godsnaam. Hoeveel mensen zijn er nu sinds het begin der tijden al niet vermoord in naam van één of andere god. Miljoenen, miljoenen en nog eens miljoenen. Kan dat de bedoeling van een godsdienst zijn? Dat lijkt me toch niet.
Een godsdienst zou verdraagzaamheid en broederliefde moeten prediken. En al doen de meesten dat officieel wel, bijna alle godsdiensten kennen hun excessen en doden mensen in naam van hun god. Buiten de hindoes en de boedhisten zijn er niet veel die kunnen zeggen dat ze clean zijn.
Christenen zeker niet (gedenke de kruistochten en wat er tegenwoordig bijvoorbeeld nog in Noord-Ierland gebeurt), moslims niet, joden niet, etc. Niemand. Is dat niet erg? Is dat niet verdomd erg? Ne mens zou er onmiddellijk atheist van worden. Maar de vraag is of dat iets gaat oplossen. Ik vrees ervoor. Want als mensen niet onverdraagzaam kunnen zijn in naam van een god, zullen ze wel andere excuses vinden om elkaar de kop in te slaan. Droevig, heel droevig.
Gelukkig zijn ze niet allemaal zo. Dan zou het heel erg zijn. Gelukkig zijn het maar excessen, maar het spijtige is dat zij zo'n grote invloed lijken te hebben en veel mensen meesleuren in hun val. En dat is heel erg.
En tel daar nog eens de drama's bij die we de laatste dagen gezien hebben, veroorzaakt door depressies en jaloezi, dan krijg ik toch een zwaar gevoel vanbinnen...
Maar maak je geen zorgen. Ik ben verre van depressief, er is veel te veel moois in het leven om optimist voor te blijven. Maar een mens wordt er soms toch wel eens stil van...
Blogje ',','
Geen opmerkingen:
Een reactie posten