Over tweelingen en dubbelgangers
Ik was er bijna mee weg. Ik was ervan overtuigd dat ik een ex-collega in de St-Malo aan het werk zag (je weet wel, dat restaurant waar ik een persoonlijke aanvaring met een palmboom gehad heb) Ons terras kijkt uit op het terras van dit restaurant en ik had die kerel al een paar keer aan het werk gezien. Van boven gezien, leek hij sprekend op de Stef. Ik kon het mij eigenlijk niet voorstellen dat hij hier aan het werk was, want hij heeft een goeie job, maar je weet natuurlijk nooit. (waarmee ik niet denigrerend wil doen over het werk van een ober natuurlijk, maar een goede job in Brussel, woonachtig in Leuven en dan komen bijklussen aan de kust als je een vrouw en kinderen hebt, lijkt me toch niet evident) Maar ik kreeg hem niet recht in het gezicht te zien. En hij keek niet omhoog.
Dus ik naar beneden gegaan om te zien of hij het was, maar toen was hij verdwenen, niet meer te zien. Dat was gisteren. En vandaag was hij er weer, dus ik weer heel dicht er naar toe gegaan (ik ben nogal het verlegen type en zou gegeneerd zijn als hij het dan niet was, mocht ik hem aanspreken ;-). Ik was zelfs bereid mijn persoonlijke vendetta met de waardin op te geven en iets te gaan drinken. Maar het was niet nodig. Eindelijk kreeg ik hem goed te zien en bleek hij het toch niet te zijn. Maar hij lijkt er zo verdomd sterk op. Het zouden tweelingen kunnen zijn (alhoewel ik mij niet kan herinneren dat hij lid van een tweeling was). In elk geval, mijn mysterie is opgelost, ik kan weer rustig slapen, maar het verbaast mij toch hoe sterk mensen op elkaar kunnen lijken. Het sterkt mij in mijn overtuiging dat wij overal een dubbelganger rondlopen hebben. Alleen zullen de meesten van ons die nooit tegenkomen. Maar dat het kan, is nu bewezen.
Blogje ',','