Ode aan de zon
Vandaag een tochtje van 30 KM door de zon gedaan, want tussen al die bakkende en stomende lijven gaan liggen meebraden op het strand, dat is niet voor ons. Het is hier druk, vreselijk druk, nog nooit zoveel volk voor ons appartement op het strand gezien. Hetgeen mij inspireert tot het volgende :

Broeiend heet staat de zon aan het firmament
haar stralen afvurend op al die blote lijven
bleek, donker, rood of bruin
onderscheid wordt er niet gemaakt, iedereen gelijk voor de wet
Vurig brandt ze haar weg naar de pigmenten
ze bradend tot rood, roos of bruin
Onverstoorbaar snijdt ze door de celweefsels
ze vernietigend tot de eigenaar kermt van de pijn
Wat is het toch leuk, een ganse dag liggen bakken
om 's avonds met hoofdpijn en verbrand vel
een terrasje te gaan doen, als je een plaatsje kan pakken
want vol zal het zitten, met al dat vele volk
Gegeten en gevreten zal er worden, mosselen, frieten en al wat er is
om af te sluiten met een ijsje, een koffie of een pousse café
en dan weer naar huis, voor zover ze op de blaren kunnen zitten
en aanschuiven in de file, dat is er zeker bij.
Wat was het toch leuk aan zee,
veel te lang gebakken, veel te veel gegeten, veel te lang gereden,
maar toch blijft die zee en zon de mensen trekken
ze kunnen er niet aan doen, ze moeten komen,
altijd weer opnieuw, tot het einde hunner dagen
en is het nu Oostende of Benidorm
dat doet er niet toe,
als het maar water, zee en zon is, dan is het goe.

En straks nog nen BBQ, mijn dag kan niet meer stuk :-)))))
Blogje ',','