Ik ben versleten...
Althans, zo voel ik mij. Gisteren de ganse dag in de tuin gewerkt, van 's morgens tot 's avonds, op handen en voeten rondgekropen en onder alle haagjes, struikjes en plantjes het onkruid uitgetrokken. En geloof me, er stond heel wat in. Met die stomme gips had ik dat dit jaar nog niet kunnen doen en schoonpapa had wel een stuk van het werk gedaan, maar dit gedeelte niet. Wat ik heel goed kan begrijpen, want het is niet het leukste dat er is.
Waarna ik nog alle kanten van de boordjes mooi recht gemaakt heb en nog wat opgeruimd hier en daar. En nu is het grootste stuk weer pico bello. Alleen hier en daar de perkjes nog wat bijwerken en mijn tuintje is weer in topconditie.
Maar vandaag heb ik de tol moeten betalen van mijn grootmoedigheid. Denken dat ik nog jong ben. Denken dat ik nog alles kan. Jawadde. Stijf dat ik was. Ik heb het gevoeld toen we vandaag door de Zoo van Antwerpen rondliepen.
Maar het was wel leuk, vooral te zien hoe enthousiast onze Bram was bij het zien van al die min of meer exotische dieren. Die zich trouwens niet veel aantrokken van hun bezoekers. Weer een bende gapers die komen kijken naar hoe de dieren zich in gevangenschap helemaal niet gedragen als in hun natuurlijk biotoop. Ergens wringt het wel een beetje die dieren daar zo te zien, maar het heeft ook wel zijn nut de mensen te tonen wie of wat al die dieren zijn.
Maar het was dus leuk. Maar het is weer voorbij, weer een weekend bijna gepasseerd, weer een werkweek voor de deur. Wat vliegt dat weekend toch verdomde snel.
Maar niet klagen, ik zit op mijn terras, in het zonnetje, op een dekchair, typend aan dit stukje, pogend iets te zien tegen de zon in, maar voor de rest relaxend. Niet echt reden tot klagen he.
Blogje ',','
Geen opmerkingen:
Een reactie posten