Waar is de tijd ?
Dat ik met de familie regelmatig in Bokrijk ging spelen.

Vandaag met onze Bram in Bokrijk geweest. Maar niet van 's morgens. We waren dit eigenlijk helemaal niet van plan. Eerst naar de Ardennen afgezakt vanmorgen, is eens iets anders dan altijd de zee. De loop van de Ninglinspo gevolgd. Heel mooi en rustgevend. En heel populair, want ook een collega van mijn vrouw en de ouders van een jongetje dat bij Bram in de klas zit, waren daar.
Dan ons favoriete restaurant op vakantie opgezocht : een picnic in de openlucht. Een tafeltje, een paar stoeletjes, en smullen maar. Dat smaakt eens zo goed, midden de ongerepte (nou ja) natuur. Ook onze Bram geniet daar echt van.
En dan naar het eigenlijke doel van onze reis : Coo. En dat viel eigenlijk tegen. Veel te veel volk, niet veel te zien. En dan nog de regen die plots met bakken uit de hemel viel. Niet zo leuk dus. En net toen we met een treintje door het dierenreservaat wilden rijden, werd dit vehikel bestormd door een bende losgelaten Waalse jongeren (wellicht op schoolreis), waardoor we gewoon geen plaats meer hadden. Noppes dus.
En wij dus maar naar huis. Tot we onderweg het idee kregen om naar Bokrijk te gaan, is maar een kleine omweg als van Luik over Hasselt naar Antwerpen rijdt. Het voelde vreemd : ik heb even moeten rondkijken en zag me zo bijna dertig jaren geleden van de ene schuifaf naar de andere lopen. Van de ene schommel naar de volgende. Ravotten en rondlopen en 's avonds doodmoe zijn (en behoorlijk vuil).
Er is heel wat veranderd in Bokrijk, het vliegtuig is weg (de attraktie van het park vroeger) en er zijn heel wat dingen bijgekomen, maar toch herkende ik het nog helemaal. Die oude barak waar we met de school onze boterhammekes opaten, de klimrekken, de hoge schuifaffen (of hoe heet dat ?) Het was vreemd, mijn nageslacht daar hetzelfde zien doen als ikzelf zovele jaren geleden. Geschiedenis herhaalt zich zeggen ze, en ik denk dat dat klopt. Maar dat wil ook zeggen - denk ik/vrees ik - dat ik oud aan het worden ben. Dat de tijd snel gaat. En dat ik hem goed moet gebruiken. En niet mijn leven moet verdoen met mij dik zitten maken in dingen waar ik niets aan kan veranderen, maar mijn leven in handen moet nemen en houden en mijn eigen weg maken. En genieten van het leven, zoveel ik kan. Voor je het weet, is het voorbij en als dat moment komt, wil ik kunnen zeggen dat ik er van genoten heb. En ik geloof wel in een leven na de dood (of toch in iets), maar aangezien ik niet weet wat het is, kan ik nu ook niets aan voorbereiden. Dus ga ik er nu van genieten. Wat vanmorgen wel een beetje tegenviel, de twee flessen wijn van gisteren waren nog niet helemaal verteerd, maar nu ben ik weer tip top in orde.
Carpe diem, pluk de dag. Dat is wat ik zal doen ook.
Blogje ',','