Ik hoor jullie al zeggen, daar is ie weer, met zijn domme tuin, maar het moet me van het hart. Het moet geharkt en gekrabd zien liggen van mijn tuintje - voor de helft nog maar, maar toch - met in die stukken geen spiertje onkruid meer, dat doet deugd. Dat doet met plezier. Ik zou er uren kunnen langs wandelen en die wonderen der natuur aanschouwen. Ik heb er zelfs een - zeer hoogstaand ahum ahum - gedicht over geschreven. Het beantwoordt aan alle normen van kitsch en hoe het niet moet, maar ik wou het jullie toch niet onthouden.
Oh wonderschone plantenpracht
Met je kleurrijke bloemendracht
Je streelt men hart
Je maakt me blij
Als ik bij jou ben
Voel ik me vrij
Je leidt me af
verzet men zinnen
Wat zou ik toch
zonder jou moeten beginnen
Mijn leven wordt leeg, zinloos en flauw
Wat ik eigenlijk zeggen wil
is dat ik van je ....
Zucht, mooi hé.
En nu stop ik over mijnen hof, voordat iedereen krijsend wegloopt 
Blogje ',','
Geen opmerkingen:
Een reactie posten