The show must go on

En de show went on. Amai mijn voeten. Het was goed, het was heel goed. Queen in het Sportpaleis in Antwerpen vanavond.
Een beetje vreemd begin, met een speciale versie van 'It's a beautiful day', gezongen door Freddie Mercury met nog niemand op het podium, gevolgd door de nieuwste van Eminem (jawel, die blanke rapper), waarna plots iedereen op het podium stond en een zinderende versie van 'Tie Your Mother Down' (een gevoelig liefdesliedje ;-) door de boxen schalde en de toon voor de rest van de avond gezet was.
Rocken was de boodschap en gerockt werd er. Ik ga de volledige playlist hier niet neerpennen, maar het was uiteraard een greatest hits. En voor de fans zeker.
'39 was (na de Nelson Mandela song van Roger Taylor) het eerste zachte stukje, wat uit volle borst werd meegebruld door de aanwezige twintigers, dertigers, veertigers, vijftigers, zestigers, en ja, ik denk zelfs zeventigers. Maar daarna werden de kelen nog verder opengezet en werd Brian May op acoustische gitaar midden het publiek luidkeels begeleid op het immer mooie en sublieme 'Love of my Life' opgedragen aan - hoe kan het anders - ons aller Freddie Mercury.
Paul Rodgers kweet zich doorgaans zeer goed van zijn taak, maar kwam - logisch - pas echt los tijdens zijn eigen 'Free'-nummers.
Maar het moet gezegd, hij was een waardig zanger van Queen. Geen vervanger van Freddie Mercury, maar dat was ook niet de bedoeling hé. Mensen die met die verwachting naar het concert gingen, zullen teleurgesteld geweest zijn, maar ikke niet.
En de hits gingen verder, een speciale versie van 'Hammer to fall', uiteraard 'Radio Ga Ga', met vijftienduizend mensen die het ritmische handengeklap uit de videoclip overnamen, 'I want it all' en nog een resem meer.
Met af en toe een groot videoscherm dat beelden toonden van Freddie Mercury, en vooral tijdens 'Days of our lives' een stukje geschiedenis weergaf.
Zoals Brian May het zei, het is het een speciale belevenis om op te treden zonder Freddie, maar toen deze eigenste Freddie Mercury op het videoscherm, live gezongen, maar ook live begeleid door de rest van de band, 'Bohemian Rhapsody' inzette, werd het in de zaal bij menigeen wel effe moeilijk denk ik.
Het was een prachtig moment, niet overdreven emotioneel, het lag er niet bovenop om mushy te worden, maar mij deed het in elk geval wel iets. Amai.
Met dan nog een viertal bisnummers om de avond compleet te maken. 'The show must go on' (hoe kan het anders), 'All right now' van Free (een immens fuifnummer), en uiteraard (een Queen optreden is niet af zonder) het eeuwige tweeluik: 'We will rock you' en 'We are the champions'.
En zij zijn/waren de champions. Nu weet ik weer waarom ik altijd zo'n grote fan geweest ben. En uiteraard heb ik alle nummers uit volle borst meegezongen. Amai nog niet. En geapplaudiseerd. Mijn handen doen er nog pijn van.
En misschien ben ik dan niet helemaal onbevooroordeeld, ik denk dat de overgrote meerderheid van de aanwezigen mijn gevoel deelden: het was goed.
Het was geen concert van Queen zoals ze vroeger waren, maar het was een zeer goede weergave van de superieure muziek die Queen altijd gemaakt heeft. Met Paul Rodgers als zeer goede zanger (want zingen kan hij!), maar geen copy van Freddie. En dat was goed, want die is niet te copieren. En uiteraard met de fabuleuze gitarist Brian May. Hij is en blijft een onovertroffen gitarist. Als ik maar de helft zou kunnen, neen, een tiende van wat hij met een gitaar kan doen, dan zou ik zo ongelooflijk gelukkig zijn.
Maar dat is niet voor mij weggelegd. Maar daar kan ik mee leven.
En voor zij die het nog niet mochten doorhebben: ik heb ervan genoten :-)

Blogje ',','