Daar word je stil van. Heel stil. Wij kunnen ons onmogelijk voorstellen wat die mensen in Rwanda moeten meegemaakt hebben. Opgejaagd worden, afgeslacht worden, verkracht en vernederd worden. En waarom? Omdat wij Belgen (ja, wij zijn er de oorzaak van) tegen hen gezegd hebben dat ze verschillend zijn. Omdat wij hen gezegd hebben dat als hun huidskleur iets lichter of donkerder is, als hun neus iets breder of smaller is, dat ze Hutu of Tutsi zijn.
En omdat wij Belgen (ja, wij zijn er de oorzaak van), deze twee door ons gecreeërde rassen tegen elkaar opgezet hebben.
En omdat oa wij Belgan (ja, wij zijn er mede de oorzaak van) niet ingegrepen hebben toen het allemaal begon te escaleren.
Heel laf hebben wij het hoofd weggedraaid en gedaan alsof er niets aan de hand was.
En waarom heeft niemand gereageerd? Omdat dat land niet belangrijk genoeg was. Als daar olie in de grond gezeten had als ik Kuwait, dan waren de internationale troepenmachten daar binnen de kortste keren geweest om de boel te stoppen. Maar nu had Rwanda geen enkele politieke of economische betekenis voor de internationale gemeenschap en moesten ze hun conflicten zelf maar oplossen.
Dat is zowat de boodschap als je de film ziet. Maar hij is niet belerend of met de vinger wijzend op een overdreven manier. Hij toont gewoon wat er gebeurd is. Gezien door de ogen van Paul Rusesabagina, hotelmanager van een Vier-sterren Sabena hotel. De man die gaandeweg - tegen wil en dank - uitgroeit tot een redder van meer dan duizend opgejaagde Tutsi. Opgejaagd door de Hutu milities. Die hijzelf - zijnde een Hutu - door veel geld, drank en slimme praatjes buiten schot kan houden.
Het is onvoorstelbaar wat die milities daar aangericht hebben. Als wilden hebben ze zich gedragen, als beesten. Maar zijn alle zwarten daarom wilden? Neen, want kennen we de achtergrond van deze woede? Kennen we de reden van hun haat? Niet genoeg. En het feit dat een man als Paul Rusesabagina er tegenin kan gaan, bewijst dat zij even beschaafd (en wild) zijn als wij.
En als we hen toch willen veroordelen op basis van hun huidskleur, kijk dan even snen naar Noord-Ierland, daar is er minstens evenveel onverdraagzaamheid, en - gelukkig - minder geweld (alhoewel) dan in Rwanda, maar daar is het gewoon op basis van godsdienst. Wat minstens even erg is.
Het is een intrigerende, indringende, hangen blijvende film geworden, die op een heel menselijke, maar vaak ook chocquerende en confronterende manier de kijker met zijn neus op de feiten drukt. Niks romantisering van wat daar gebeurd is. Het was een vreselijke, harde realiteit die niet meer mag, niet meer kan herhaald worden.
Maar als we zien hoeveel oorlogen er nog elke dag zijn, dan denk ik dat de mensen er niets van geleerd hebben.
Het is een film die je moet gezien hebben. Niet zozeer voor een ontspannend avondje uit, (al was het dat wel, met de Fun@Scarlet en eindigden we uiteraard weer in den Babbaloo ;-) maar wel om te weten wat er in de wereld omgaat. Hoe hard mensen kunnen zijn, om te leren dat we elkaar wat meer moeten verdragen. Zodat we nooit worden zoals die milities, vol van blinde, niets ontziende haat.
Want dan zijn we geen mensen meer. Dan hebben we verloren.
Blogje ',','
Geen opmerkingen:
Een reactie posten