Het is een strijd, een harde, oneerlijke strijd. Elk gaatje dat ik dichtkeer met mijn - ondertussen bijna helemaal versleten - borstel, wordt even later vervangen door een ander gaatje. Tonnen zand zijn er al in onze klinkers gegaan en meer dan tien keer heb ik de hele parking al gekeerd, en nog blijven die gaatjes opduiken. Alsof ze het express doen, alsof iemand 's nachts met een lepeltje het zand er weer uit gaat halen, alleen maar om mij te pesten. Ik weet alleen niet wie ik ervan moet verdenken. Els zou dat nooit doen, zij slaapt trouwens ook veel te goed en graag om daarvoor 's nachts op te staan ;-), den Bram ook niet, en voor de rest zou er al iemand over de poort moeten kruipen om zich daarmee bezig te houden. Lijkt me heel onwaarschijnlijk.
Maar ik leef met hoop, met goede hoop dat het ooit in orde gaat komen. Dat de laatste gaatjes zich gewonnen geven en zich laten vullen met het fijne zand dat met hopen al uitgespreid werd. De overschot is voor een groot stuk in de zandbak van Bram gegaan, maar er is al weer een heel stuk terug uitgehaald. Er is echter nog meer dan genoeg, genoeg om alle gaatjes naar de eeuwige zandvelden te verjagen, dus ik zal overwinnen. We shall overcome! Neh !
Blogje ',','
Geen opmerkingen:
Een reactie posten