Er is zo'n resem films die blijkbaar niet versleten geraken. Films die all mushy zijn, die elk jaar opnieuw rond de kerst op de tv komen en die - al weet je ondertussen al uren op voorhand hoe het gaat lopen want je hebt ze al minstens vijf keer gezien - toch nog blijven boeien. Komt het door de periode? Komt het door het sentiment dat verbonden is aan de kerst? Ik weet het niet, maar deze reeks films hoort thuis in het rijtje onverslijtbare, op het sentiment en de traanklieren werkende, emoversterkende filmpjes. En aangezien ik een echte softie ben, val ik er ook elke keer weer voor ;-)
Home Alone (1-2-3) - The Sound of music - You've got mail - Sleepless in Seattle - Ghost - Nottinghill - There's something about Mary (al heeft Cameron Diaz daar ook wel een en ander mee te maken ;-) (wat voor de vorige ook van Julia Roberts kan gezegd worden :-) En ga zo maar door.
Het voordeel van het telkens weer herhalen van deze films is dat je onderweg heel makkelijk kan switchen om de beste stukken uit drie tegelijk vertoonde films te bekijken en toch nog te kunnen volgen. Zo kan je starten met The sound of music, overschakelen naar een hilarische aflevering van Alles kan beter om dan terug naar the Sound of Music te gaan en net op tijd naar Sleepless in Seattle te gaan om de finale op de toren mee te maken om dan terug naar The Sound of music te gaan om de finale van het muziekfestival en de verdwijning van de Familie Von Trapp te aanschouwen.
Geweldig toch. Al had ik dit jaar niet echt een kerstgevoel, dit soort films maakt toch een beetje goed. :-)
Blogje ',','
Geen opmerkingen:
Een reactie posten