Vier jaren lang was hij mijn trouwe vriend. Vier jaren lang heb ik dag in dag uit, bij weer en wind, bij dag en nacht, bij nacht en ontij en in volle zon, in binnen- en buitenland, naar het werk of op vakantie, deze viervoeter aan mijn zij gehad.
Bijna nooit heeft hij mij in de steek geladen. Een paar keer is hij ziek geworden, maar telkens is hij weer beter geworden.
Maar nu is het tijd geworden om afscheid te nemen. Ik zou hem graag langer in mijn leven houden, maar het mag niet zijn. Het moet. Alle mooie dingen gaan voorbij, zegt men. En ander en beter, zegt men ook soms. Maar ik weet dat ik hem ga missen. En of het beter gaat zijn, weet ik niet. Maar daar ga ik hier niet op ingaan. Dat doet te veel pijn...
Maar ik hou er aan om hem te danken voor al die mooie tijden. Die vele uren die we samen gesleten hebben. Ruw geschat zullen dat zo'n 3.000 uren geweest zijn. 3.000 uren lijken misschien niet veel, maar op vier jaar is dat toch wel de moeite.
Dus zal ik hem missen, mijnen Galaxy. Mijnen dierbare Galaxy. Al was hij sinds vorige week terug een beetje ziek, hij was nog niet versleten.
Maar soit, het leven gaat verder, get over it, we moeten vooruit kijken en niet blijven stilstaan. Niet in het verleden leven, maar in het heden en naar de toekomst kijken. Dus zullen we zien wat de toekomst brengt en mijn nieuwe viervoeter met open armen omarmen.
Al zal ik toch nog wel een paar keer weemoedig zuchten als ik een andere Galaxy zie voorbij snorren. Maar ja. Dat is het leven hé...
Laat de wind maar waaien...
Blogje ',','
Geen opmerkingen:
Een reactie posten