Ik kon niet meer wachten
Op de dag dat de post eindelijk de nieuwe van Dido wil leveren en heb dus maar 'White Flag' via Kazaa binnengehaald. Normaal gezien doe ik dat niet (meer), maar bij nummers die ik ook op CD of LP heb, mag dit wel, nietwaar. En ik wordt helemaal week van het aanhoren van zoveel schoonheid.
En het refrein is gewoon machtig. Een ode aan de ware liefde. In welke vorm dan ook. Ik word er stil en week van. Snik snik.
Net zoals ik gisteren week en stil werd van Forrest Gump. Tom Hanks is toch wel echt een klassebak, maar de film is van een ongekend niveau. Toen zijn Jenny uiteindelijk stierf, had ik het wel even moeilijk. Zijn hele leven heeft hij gewacht op zijn grote liefde, en als ze dan eindelijk komt, wordt ze hem ontnomen. Tragisch, dramatisch. En spijtig genoeg vaak de realiteit...
Ne mens wordt er stil van en begint na te denken over de zin van het leven. Maar niet te veel hoor. Vooral genieten van de mooie dingen in het leven, dat is de boodschap. Want voor je het weet, kan het gedaan zijn. En nergens spijt van hebben, dat is de leuze. Ik denk dat de spreuk van de heer Bomans is, (neen, niet mijnen oude baas, den Godfried ;-) maar er zit veel waarheid in.
'Maak je keuze en bemin ze.'
Je kan altijd spijt hebben van elke keuze, maar je kan nooit weten of de andere optie beter geweest was. Want je hebt nu eenmaal voor één kant gekozen. En daar moet je naar leven. Of opnieuw kiezen. Maar geen spijt hebben. Dat levert niets op. Daar is het leven te kort voor.
Voor zij die het zich afvragen, ja, ik ben in een filosofische bui, een mood waarin ik nadenk over keuzes. Maar niet over spijt. Dat heeft geen zin. Al is het niet altijd makkelijk, maar dat is maar menselijk zeker. :-)
En het vreemde is, deze bui is ingegeven door een boek dat ik aan het schrijven ben. Een boek dat vooral over keuzes gaat, keuzes die de rest van je leven bepalen. En dat de eerste keuze niet altijd de beste is, komt ook naar boven. Maar soms is ze dat wel. En soms niet. Dat is een gok. Maar is het hele leven geen grote gok ? Ja toch ? Zitten we niet allemaal aan de roulettetafel van het leven te kijken naar waar ons nummertje terecht komt ? Hopend dat we op de juiste kleur gegokt hebben ? En als dat het geval is, hebben we geluk. Als dat niet het geval is, dan wellicht ook, want er is volgens mij geen juiste kleur. Er is alleen de kleur die we zelf maken. Er is alleen het leven dat we er zelf van maken. Meer niet. Alleen lijkt het soms dat het beter is een bepaalde kleur te loten. Maar dat is vaak maar schijn. Alle kleuren zijn goed, zolang we ons er zelf maar goed bij voelen.
En met deze positieve noot, op de tonen van Dido's White Flag, wil ik dit filosofisch intermezzo beëindigen ....
Blogje ',','