was een uitspraak van onze Bram die ons even met verstomming sloeg, toen hij dit zei 's avonds in Cochem, toen we naar onze kamers gingen. Yep, een weekendje Cochem achter de rug. Rustig aan de Moesel, met schitterend, zalig weer, goeie wijn, naar Duitse normen goed eten, en heel veel te zien in dat mooie, rustige stadje aan de Moesel.
De eerste avond, na een flesje wijn en lekker eten en nog een wandelingetje tot in het centrum, alwaar natuurlijk duitse hoempapa muziek gespeeld werd, als een blok in slaap gevallen. Ik wist niet dat ik zo moe was, maar ik ben door vuurwerk buiten ons venster en door sms-lawaai (die normaal gezien gigantisch veel lawaai maakt door het trillen van mijn gsm op een houten nachtkastje, iets waar ik normaal gezien van tegen het plafond vlieg) heen geslapen. Gewoon niet gehoord.
Maar het deed deugd, amai het deed deugd. Geslapen als een roosje, om dan 's ochtends stevig te ontbijten en de omgeving van Cochem te gaan verkennen. Kasteel, tochtje op de Moesel, wandelingetje, ijsje, terrasje, damspelletje in het groot, langs een stel gevaarlijke zwanen en een resem WK-gekke duitsers. We hebben het allemaal gedaan.
Onder een schitterende hemel. Een stralend weer en een prachtige omgeving. Wat moet ne mens nu nog meer hebben. Niets toch?
Ik in elk geval niet (allez, er zijn wel dingen die ik kan bedenken, maar kom ;-)
Alleen het terug werken gaan, viel wat tegen, maar ja, niet lang meer en we zijn weer weg.
Dus zullen we maar niet klagen zeker :-)
Blogje ',','
Geen opmerkingen:
Een reactie posten