Allez, toch die die tegen onze pergola omhoog aan het klimmen is. Die we vorig jaar geplant hebben, die een hele tijd de indruk gaf dat het hem niet interesseerde, dat hij geen zin had om omhoog te klimmen en onze pergola te omarmen. Om zijn tentakels uit te spreiden over de verschillende buizen van de pergola om zo ons terras in de zomer van natuurlijk schaduw te voorzien.
Maar nu is het anders. De blauwe regen heeft de boodschap begrepen. Nadat een van hen ruw uit het leven weggerukt werd, hebben de anderen duidelijk schrik gekregen en zijn ze als zot beginnen groeien. Soms doen die tentakels, met die kleine weerhaakjes die later ontpoppen tot fijne, groene blaadjes, wel tien centimeter per dag. Soms zelfs nog meer, heb ik de indruk.
En dus zijn ze ondertussen alle vijf boven geraakt. Op weg om de overkant van het terras te bereiken. Verschillende van hen hebben de volgende barriere al bereikt, en strekken hun armen nu uit naar nog een volgend punt om zich aan vast te klampen. Verder, steeds verder reikend om uiteindelijk ons terras liefdevol te overdekken.
En mooi dat dat gaat zijn. Heel mooi. Maar ook heel veel snoeiwerk. Want eens zo'n plant groeit, stopt ze niet meer.
Maar ik ga niet klagen, we hebben het zelf gewild, nu moeten we het onderhouden hé. Als nu de druivelaar die van de andere kant moet komen opzetten ook nog eens verder wil, dan kan hij zich tussen de blauwe regen verstrengelen en hebben we binnenkort misschien zelfs druiven. Wat kan het leven toch mooi zijn hé.
En voor de rest ligt ons hofke d'r zeer mooi bij. Alles mooi in bloei, niet te veel schade van de warmte, mooi mooi mooi :-)
Blogje ',','
Geen opmerkingen:
Een reactie posten