Het was met een klein hartje en trillende benen dat we deze middag richting schaatsbaan in Oostende trokken.
Bijna dag op dag vijf jaar was het geleden dat ik nog eens schaatsen aantrok. Bijna dag op dag vijf jaar was het geleden dat mijn pols 'krak' 'krak' zei en besloot er even mee op te houden. Schaatsen onderuit, ik op mijn gat en mijn pols en gedaan ermee.
Sindsdien niet meer op het ijs gestaan (als je de stukken ijs die ik met mijn snowboard soms oversteek niet meetelt), dus was het wel even spannend.
Zeer spannend.
Maar, na een paar toerkes op de babypiste me toch aan het grote werk gewaagd en ja hoor. Een uur lang rondjes draaien, zonder vallen, zonder breuken. Zonder kwetsuren.
Een paar keer was het kantje boordje, dat geef ik toe, maar ik heb het overleefd. Woeha. Ik heb het zonder kleerscheuren overleefd.
En ja, ik heb zelfs geschaatst. En soms zelfs redelijk vlotjes (allez, naar mijn normen hé.
Dat smaakt naar meer :-)
Maar eerst gaan snowboarden. Zien dat ik daar niks bij breek. :-)
Blogje ',','
Geen opmerkingen:
Een reactie posten