Graspop, de hoogmis van de metal

En van het soms iets lichtere genre, al moet het gezegd, er zijn geen bands die geen stevige gitaren bij zich hebben of een zanger die af en toe eens bijzonder stevig kan uithalen.

Maar dat is natuurlijk waar de bezoekers voor komen, bezoekers uit alle landen, uit alle regionen, uit alle geledingen van de samenleving, met één gemeenschappelijke liefde: rock, till we drop.

Het was de eerste keer dat we naar Graspop trokken en het moet gezegd, het was een bijzondere meevaller. Het weer was net dat ietsje minder, maar ik denk dat we de laatste maanden een beetje bedorven zijn door de niet aflatende zomer in de lente en dat we te goed gewoon zijn. Want slecht was het alleszins niet, soms een beetje fris, maar misschien is dat nog beter dan de hele dag 30° op je knikker, gecombineerd met pintjes en toch weinig mogelijkheid om te zitten - buiten op de grond natuurlijk - en dat kan wel eens verkeerd aflopen.

Soit, dat heeft het niet gedaan, toch niet voor ons, wel voor enkele onfortuinlijken die het een goed idee vonden om te gaan crowdsurfen, maar op één of ander punt toch hebben moeten vaststellen dat de mensenmassa hen niet tijdig zag komen of hun met bier en fastfood bezwaarde lichaam niet konden torsen en hen de afstand tussen de hoofden van de mensen en de grond met hoge snelheid lieten overbruggen. 

Maar de muziek was goed. We hebben niet alles gezien, maar wat we gezien hebben was wel de moeite. Ik ken niet alle groepen die we gezien hebben, bij het aantal was het de eerste keer dat ik er van hoorde, maar mijn hoogtepunten waren wel duidelijk:

• Shinedown: stevige, gebalde rock, met een zanger die er duidelijk zin in had en op een gegeven moment besliste om zijn podium te verlaten en - Mozes-gewijs - een tochtje door het publiek te maken. Waarbij wij net op de scheiding stonden waar hij voorbij kwam en wij hem zelfs hadden kunnen aanraken. Los van deze mega leuke ‘jump on 3’ momentje is hun muziek ook gewoon super goed. Meezingers en stevige rock, zoals het moet. We hadden ze al eens gezien in het voorprogramma van Iron Maiden een tijd geleden, maar nu waren ze nog beter.
• Jonathan Davis, aka de zanger van Korn. In zijn rol bij Korn hadden we hem al 3 keer gezien, solo de eerste keer, maar ook dit viel best te pruimen. Stevige songs, goeie ritmes. Zoals het hoort. Al maken we ons wel wat zorgen over zijn gezondheid, want tussen elke liedje moest hij naar zuurstof happen. Wat me toch niet zo gezond lijkt...
• Wat mij bij het tweede hoogtepunt brengt: de oude rockers van Iron Maiden. Een show die gewoon af is, vol met visuele effecten, en een zanger / piloot die er bijzonder veel zin in had en nog zeer goed bij stem is en het hele podium talloze keren gekruist heeft. 
• Ghost: het blijven specialekes, maar zo zijn er wel meer en hun muziek is gewoon bijzonder aanstekelijk en goed. De show met de maskers is onderdeel van het geheel, is niet echt een meerwaarde naar mijn gevoel, maar het blijft goed. 
• Net zoals die andere gemaskerde ‘gekken’ van Avatar. Iets harder, maar niet minder gek en niet minder goed.
• Volbeat: wat moet ik daar over zeggen: ze hadden er ook heeeel veel zin in, de man kan bijzonder goed zingen, de liedjes zijn even stevig als aanstekelijk en de wei wou zeer goed mee. 
• A perfect Circle: de laatste groep die we zondagavond gezien hebben, de show is niet het belangrijkste, maar ik blijf de muziek bijzonder goed vinden. En live is het nog beter dan op plaat, gewoon de max. 
• Marylin Manson: hij is wie hij is, hij blijft wie hij blijft, maar hij had er wel wat zin in
• Diablo Boulevard: achteraf is gebleken dat dit wellicht de laatste keer was dat we hen konden zien, en ze waren goed, zelfs zo vroeg op de dag had Alex Agnew de wei al mee. Chapeau
• Tessarect: speciaal maar wel ok.
• Fleddie Melculy: iets te hard voor mijn goesting, maar dat de mensen een thuismatch speelden en dat er veel fans waren, was ook wel duidelijk. Ze pasten perfect op de Jupiler Stage.

Ok waren er ook een hele reeks groepen, en een aantal waren - naar mijn bescheiden mening - wat minder, maar ook dat is hen vergeven. Wellicht ligt het aan mij, maar ik kan Axl Rose eigenlijk niet meer goed bezig zien. Slash blijft één van de meesters van het gitarenbeheersras, maar zijn zanger hoeft voor mij niet meer. En Ozzy, wel Ozzy is Ozzy. Menig keer vals zingend, maar hij blijft een fenomeen en je moet hem gezien hebben. En oh ja, Pirates of the Carribean Johnny Depp stond ook samen met Alice Cooper en Steve Perry op het podium en bracht een verdienstelijke zang en gitaarpartij bij Hollywood Vampires - en trok duidelijk heel wat vrouwelijke bezoekers :-)

Het was leuk, zeer leuk, en misschien wel voor herhaling vatbaar. 

Blogje ‘,’,’