Gisteren had ik het hier nog over hoe ik verder aan het schrijven geslagen was. Hoe de muze van de pen mij in haar wurggreep had en me niet meer wilde loslaten. Wel, de muze heeft me niet meer losgelaten tot mijn spreekwoordelijke pen haar laatste toetsenadem uitgeblazen had.
Tot diep in de nacht ben ik blijven voortrazen, als een wilde, opgejaagd door het vuur van de inspiratie, gedreven door plots, personages, verlies, verdriet, opwinding, vreugde, geluk en ontgoocheling. Geraakt door de gevoelens van mijn protagonisten. Vervuld van het verlangen te weten waar het pad des levens hen brengen zou. Of niet.
Wel, ik weet het. Ik weet waar zij naartoe gegaan zijn op hun eenzame weg naar de hel. Ik weet wat hun geraakt heeft, wat hun ontroerd en vertederd heeft. Welke ellende en miserie ze op hun pad gekruist hebben. Maar ook welke vreugdevolle dagen hun deel geworden zijn.
Het was een wonderbaarlijke ontmoeting. Een gelukkig weerzin en aanschouwen van deze mensen. In hun grootsheid en hun kleinheid. In hun momenten van opperste geluk, maar ook in hun ogenblikken van opperste verval.
Jullie weten dit (nog) niet. Dat komt nog. Wees geduldig. Dat komt nog. Blijf lezen en ontdekking zal uw deel zijn.
Het was een zware dag, maar een deugddoende, voldoening schenkend einde. Het verhaal is er. Niet af, slechts een ruwe schil om het leven van deze mensen. Een troebel vergrootglas dat in de loop van de komende weken en maanden zeker nog zal opgepoetst worden, zodat hun levensloop duidelijker zal worden.
Maar voor nu ligt hun leven (en sterven...?) vast.
U weze gewaarschuwd...
Blogje ',','
Geen opmerkingen:
Een reactie posten