De Piet was in Vorst Nationaal zaterdagavond. Voor de eerste keer. Welke Piet? Neen, niet zwarte Piet. Ook niet Piet Huysentruit (aka Piet Huysentruut), wel Piet Goddaer, aka Ozark Henry.
En we zullen het geweten hebben. Hij was goed, heel goed, perfecte zang, schitterende muzikanten, geen blitse schermen, geen super deluxe speciale effecten, wel een mooie lichtshow, en sublieme muziek.
Vorst heeft genoten. En ik was er bij :-)
Een hele reeks bekende nummers uit 'The Sailor not the Sea' en 'The Soft Machine' passeerden de revue, met als hoogtepunten: These Days, Christine, At Sea, Vespertine en het oudere Word Up. Prachtig.
Het publiek vond het ook ok, deed mooi mee met het handengeklap, maar op een sporadische verdwaalde danser in de tribunes hier en daar na, werd er niet gedanst. Maar dat geeft niet. Daarzonder was het ook leuk.
Na ongeveer anderhalf uur (wel met een dik half uur vertraging begonnen, maar dat vergeven we hem graag) hield Piet en band er mee op. Om nog terug te komen voor een bis set van zeker vijf nummers (ben de tel kwijt geraakt) en nog eens terug te komen voor een tweede bis set van één nummer. Meer dan waar voor ons geld dus.
En als we dan toch een paar minpuntjes moeten opnoemen: het gebrek aan parking de buurt van Vorst (maar dankzij den Aldi hebben we toch kunnen parkeren) en het gebrek aan bindteksten van de Piet. Meer dan twee keer 'Merci' kwam er niet uit, maar aangezien de muziek ok was, vergeven we hem dat graag.
Blogje ',','
Geen opmerkingen:
Een reactie posten