ttz, het is nog niet tot een gevecht gekomen, maar vandaag was het wel heel dichtbij. Ik vrees dat het één dezer dagen gaat mislopen. En het zal alleen maar mijn eigen stomme schuld zijn.
Ik verklaar me nader.
Op het werk, bij het in en uitrijden van de parkeergarage staat een slagboom. Gebeurt wel meer. Bij het binnenrijden moet je batchen, bij het buitenrijden gaat die automatisch open. Jaren heb ik daar binnen in de parking gestaan en reed ik 's avonds blijgezind en gezwind voorbij de slagboom, die automatisch opende als ik er bijna was en mij vriendelijk naar huis of den Babaloo liet rijden.
Maar, sinds er minder parking is op het werk en er meer volk werkt dan vroeger, is er geen plaats meer voor mij binnen als ik op het werk kom. En dus parkeer ik buiten.
Maar ik loop wel nog langs die uitgang naar binnen en buiten.
En dus, als ik 's avonds weer blijgezind naar huis (of den Babaloo) wil gaan, kom ik te voet, ? pied, by foot voorbij die slagboom gewandeld. En heb ik nog altijd de neiging om gewoon rechtdoor te lopen, er van uit gaand dat die vermaledijde rood-wit geschilderde snoodaard wel omhoog zal gaan.
Maar niets is minder waar.
En vandaag was het nog erger. Er was net een auto buiten gereden. Slagboom mooi omhoog. Ik rustig doorgelopen, want ja, die slagboom gaat automatisch open voor mij en moest toch wel opzij springen om dat rotding niet op mijn hoofd te krijgen zeker?
Niet goed wakker, niet goed bezig, te zeer in de waan van het achter het stuur buiten rijden. Ik weet het niet. Maar ik weet wel, dat als ik niet goed oplet, ik één dezer gevonden zal worden op de -1, geveld door het rood-witte monster, verslagen door een slagboom.
En ik zie een glimlach op uw gelaat verschijnen, maar ik hoop van harte dat het u niet overkomt. U zou niet meer lachen.
:-)
Blogje ',','
Geen opmerkingen:
Een reactie posten