Neen, we will follow. Dat was zowat de insteek van de zowat 60.000 U2 Fans die vrijdagavond hun opwachting maakten in het Koning Boudewijnstadion, in blijde verwachting van een schitterend optreden.
Maar eerst moesten veel mensen veel ontberingen trotseren om er te geraken. Allez, voor ons ontberingen hé, veel mensen zouden blij zijn als ze niet anders moesten doen dan in de file gaan staan om naar een optreden van een rockgroep te gaan.
Maar wij geen file, nope, wij slim geweest: auto in de buurt van centraal station gezet, metro genomen naar Koning Boudewijnstadion en zonder file (wel in een drukke, maar nog doenbare metro) zonder problemen ter bestemming geraakt. In tegenstelling tot - naar wij vernomen hadden - heel veel mensen die heel lang in de file gestaan hebben.
Zonder enig probleem het stadion binnengeraakt, alwaar de obligate eet en drinkpartij een aanvang kon nemen ;-). Allez, deftig hé, niet te veel gegeten en niet te zat, maar een beetje moet kunnen hé.
En dan het stadion. We wisten dat we kaarten gingen hebben met beperkt zicht, en we hadden dus eigenlijk niet te veel verwacht van de plaatsen die we gingen hebben, maar groot was onze verrassing toen we terecht kwamen links van het podium, ongeveer halfweg het stadion, met een perfect zicht op het hoofdpodium en de schermen. Het was pas toen U2 begon dat we beseften wat er beperkt was. Van zodra iemand de rechterkant van het podium op het middenplein opstapte, verdwenen ze uit beeld. Maar dat werd dan weer goed gemaakt door de gigantische en kwalitatief zeer goede schermen, dus eigenlijk hebben we niets gemist. En dat voor 48 euro. Ik ben er zeker van dat veel mensen op het middenplein - die denk ik meer betaald hebben - veel minder gezien hebben.
Het voorprogramma. Of beter: de voorprogramma's. The Thrills. Had ik al eens gezien in het voorprogramma van REM en zijn wel ok. De zanger is trouwens de ganse avond met een vol glas drank (sterke drank denk ik) door het stadion blijven dwalen. Het prototype van een zware rocker die na het optreden half zat of stoned blijft ronddwalen ;-)
Het tweede voorprogramma was iets met Snow... en nog iets. Niet slecht, deed me wat aan Placebo denken, maar niet echt overtuigd.
Natuurlijk was iedereen voor U2 gekomen en dat was duidelijk toen zij langs de zijkant een kwartiertje later dan voorzien (maar wie zou hun da niet vergeven?) het podium opkwamen en een denderende show inzetten met Vertigo (voorafgegaan door een korte intro van 40 als ik me niet vergis.)
De start van bijna twee uur hit na hit aan elkaar rijgen. Uiteraard een aantal nummers uit How to... maar ook veel oude nummers, zoals Sunday Bloody Sunday, New Year's day en dies meer. Mijn favoriet 'One' hebben ze gelukkig ook gespeeld.
The Fly en She moves in mysterious ways (de Zooropa periode) werden bewaard tot de eerste reeks bisnummers.
Het was goed, heel goed, ze hadden er duidelijk zin in. En af en toe moest er natuurlijk aan de wereldvrede gewerkt worden en dat is uiteraard een heel nobel doel en dat is bewonderingswaardig, maar de meeste mensen kwamen toch voor de muziek denk ik. En die was ok. Het geluid is niet perfect in het Koning Boudewijnstadion, dat is een feit, maar het was ok.
En zo'n stadion heeft niet de 'intimiteit' van een Sportpaleis, maar van de vier concerten die ik tot nu toe van U2 gezien heb, was dit toch zeker in de top 2.
Dus dat was meer dan ok.
En dan nog een tweede reeks bisnummers, met als afsluiter, de opener: Vertigo. En dan was het gedaan. Spijtig, het had nog wat langer mogen duren. Maar ja, twee uur is niet slecht hé.
De merchandising: wel, die was super georganiseerd en overal aanwezig. T-shirts, caps, buttons, posters, whatever. En ja, ik heb me ook laten verleiden. En dan nog een bestelling erbij, nen zak vol.
Mobiele bereikbaarheid. Wel, zet 60.000 mensen samen in een stadion en laat hen allemaal via één mast bellen, dat kan toch niet anders dan mis gaan. Maar ik moet zeggen (in alle bescheidenheid ;-): Proximus had het al heel lang opgegeven, toen Scarlet nog steeds werkte. Maar ook Scarlet was op het einde (toen ze iedereen opriepen om te SMSsen voor Africa) effe buiten strijd.
De weg naar huis ging heel vlot. Terug naar de metro, hij start daar, dus was leeg, wij stonden aan een deur, dus hadden een zitje en konden rustig naar het centraal station, waar we met de wagen nog effe Brussels by night in gedoken zijn. De Ultieme Hallucinatie had ik nog nooit eerder bezocht, en was wel heel leuk en origineel qua interieur. Maar daar in de buurt nog iets te eten vinden, was niet evident. Alles wat al dicht, iedereen op de Haachtsesteenweg leek al te slapen en dus zijn we maar zonder eten naar huis gegaan. Auto nog effe gaan oppikken op het werk en rond 2u45 was ik thuis.
En wat mij opviel op de E314, was dat er nog heel veel volk reed dat imho van U2 kwam. Maar ik had ondertussen al anderhalf uur op café gezeten, dus vrees ik dat die heel lang in de file gestaan hebben. Tenzij ze ook nog allemaal iets zijn gaan drinken, maar ik denk van niet. Metro en Centraal Station was dus heel zeker een goede keuze.
Te onthouden voor de volgende keer.
Met andere woorden: het was een zeer geslaagd avondtje uit, U2 rocks en ikke content. :-) Al heb ik er de afscheidsdrink van vier collega's voor moeten missen. Die blijkbaar heel leuk geweest is, maar het leven is één grote keuze hé. En van deze heb ik toch geen spijt ;-)
Blogje ',','
Geen opmerkingen:
Een reactie posten