De mannen van Electrabel
Vanmorgen was het weer bijna zover. Herinner u mijn relaas van een tijdje geleden toen een van mijn poorten de geest gegeven had (de motor natuurlijk, niet de poort zelf), nadat ik ze nogal onhandig geopend had toen er geen electriciteit meer was. Electrabel ging werken komen doen, en ikke was dat vergeten.
Nu was het vanmorgen weer zover. Er waren werken gepland, we waren tijdig verwittigd, het stond op het prikbord in de keuken, ik had het in mijn agenda gezet, en zou het dus niet vergeten.
Wel, ware het niet dat ik me bijna verslapen had. En ikke om twintig voor acht wakker schoot, me echter nog niet herinnerend dat het E-day was. Maar gelukkig was er Els, die me belde om te vragen of ik de poort al wel geopend had en mijn wagen buiten gezet had. Niet dus. Ikke in sneltreinvaart naar beneden - het was toen ongeveer vijf voor acht - snel mijne pc opgestart om mijn mails te checken, ondertussen water gekookt voor thee, een broodje geroosterd voor den Bram, snel snel mijn schoenen aan, om dan naar buiten te spurten, mijn wagen naar buiten te rijden en de poort van de garage te sluiten.
Waarna ik terug naar binnen liep, om enkele tellen later het licht te zien uitvallen. Het was zover, de electriciteit was weg. Maar we zouden er geen last van hebben. Deze keer niet. Al was het helemaal op het nippertje.
Een les voor de volgende keer.
Blogje ',','
Geen opmerkingen:
Een reactie posten