Er zijn geen zekerheden meer in dit leven ....
Ik voelde de grond onder mijn voeten wegzakken, het werd zwart voor mijn ogen, mijn hart stopte met slaan, ik hoorde het bloed suizen in mijn oren, mijn hele lijf trilde. Dit kon niet waar zijn. Dit was onmogelijk. Alles waar ik zolang in geloofd had, werd met één simpel telefoontje aan gruizelementen geslagen. Alle zekerheden die zin gaven aan mijn leven, die richting gaven, die grond waren van alles waar ik in geloof in één klap weg. Zonder waarschuwing, zonder voorbereiding, uit het niets, het was gedaan.
Voor altijd is het gedaan. Ik zal nooit meer die zekerheid hebben, ik zal nooit meer weten of wat recht is recht is, wat krom is krom is. Ik zal nooit meer weten wat ik nu moet geloven als zelfs dit niet meer juist is. Als je er zelfs niet meer van uit kan gaan dat Belgacom na 17 uur je laat stikken. Als je er zelfs niet meer van uit kan gaan dat Belgacom en service niet kunnen samengaan.
Want wat heb ik vandaag voorgehad ? Ik belde naar de teleboetiek onder de Belgacom towers in Brussel. Na een IVR doorlopen te hebben die mijn taal vroeg, werd ik dan heel beleefd gemeld dat mijn oproep niet kon beantwoord worden, maar dat ik een boodschap mocht inspreken. Eentje die toch nooit zou beantwoord worden, dus sprak ik niets in. Dat was juist, dit paste in het plaatje dat ik al zolang voor ogen gehad heb, in het beeld dat mijn leven richting gaf. Stel je dan ook mijn grote verbazing, verstomming, sprakeloosheid voor toen ik ineens teruggebeld werd door iemand van die teleboetiek die gezien had dat ik gebeld had en vroeg hoe hij mij kon helpen ?
HELP !!!!! Dit kan toch niet ? Dit past niet ! Dit klopt niet ! Ik had even het gevoel in een boze droom aangeland te zijn. Waar alles net omgekeerd was. Belgacom die service geeft en Biba Binoche die kan zingen en stijl heeft.
Maar het werd nog erger. Die persoon aan de andere kant van de lijn kon mij helpen. Hij belde mij na vijf minuten nogmaals terug met de oplossing van mijn probleem en zou de nodige info doorfaxen. En ja hoor, nog eens tien minuten later had ik wat ik hebben moest. Verdorie, hoe durven ze, een mens zo uit zijn lood slaan, zo uit zijn evenwicht brengen, zijn leven uit balans brengen. Waar gaat het naartoe met deze wereld.
Nochtans was ik vanmorgen nog bevestigd in mijn beeld van de wereld zoals ze is, toen ik tijdens een bezoek aan diezelfde teleboetiek niet echt onder de indruk was van de vriendelijkheid van de aanwezige medewerkers. De man die ostentatief in zijn oor pulkend aan een mevrouw vroeg wat ze moest hebben en haar dan met handen en voeten probeerde uit te leggen dat hij daar niet moest zijn, maar bij een andere Belgacom afdeling. Dat het zijn verantwoordelijkheid niet was, dat als die andere afdeling haar iets verkocht had, ze het zelf maar moesten oplossen. Dat klopte. Dat was juist. Hoe kan je ook verwachten dat binnen Belgacom de ene afdeling iets voor de andere gaat doen ? Neen toch. Dat was zoals het hoorde.
Maar neen, die verdomde andere medewerker moest het weer allemaal om zeep helpen. Service geven, mijn totaalbeeld om zeep helpen, mijn zelfvertrouwen op zo'n schaamteloze manier ondermijnen. Ik hoop dat ik hem nooit meer tegenkom. Ik kom in elk geval niet meer in die teleboetiek. Als ik nog eens zo geholpen wordt, moet ik in therapie. En daar heb ik geen zin in.
Verdorie, geef mij maar de zekerheden die ik tot vanmiddag nog had. Die zijn collega's mij nog bevestigd hebben. Neen, voor mij hoeft dat niet hoor. Belgacom die service geeft. Laat maar. Ik kan daar zonder....
Blogje ',','
Geen opmerkingen:
Een reactie posten